Amsterdam (BETTEN BEURSMEDIA NIEUWS) - De Raad van State heeft de verbreding van de A4 tussen Leiden en Burgerveen verboden. Dat blijkt woensdag uit een uitspraak van een zaak die was aangespannen door Vereniging Milieudefensie tegen de minister van Verkeer en Waterstaat.
De Raad van State oordeelde vandaag onder meer dat de bredere weg zal leiden tot een te hoge uitstoot van stikstof en mogelijk ook fijnstof.
Hadden we al niet zo een hoge pet op van Nederlandse rechters, gekker moeten ze het niet maken. Snappen die lui niet dat een stilstaande auto meer fijnstof veroorzaakt dan een rijdende? Hij staat immers met lopende motor stil en komt niet vooruit dus een enorm hoog verbruik als gevolg. Dat snapt toch een kind! Stommelingen, een goede doorstroming vermindert niet allen de luchtvervuiling maar bevordert ook nog eens de economie en vermindert irritatie.
woensdag 25 juli 2007
Impressione. Door Miekel
In het land van Don Corleone komt de inspiratie als vanzelf. Nee, deze column is geen begin van een familiekroniek zoals Mario Puzzo’s Godfather dat is. Nee, slechts wat osservaziones die zich als vanzelf aan mij openbaarden en waarbij mijn fantasie vanzelf op hol sloeg.
Kijkend vanuit een hotelkamer in Turijn zag ik door een openstaand raam een tafel gedekt staan. Een tafel gedekt voor twee in een kamer in het huizenblok tegenover ons.
Een moeder die hoopvol wacht op haar zoon. Zij werd weduwe toen haar zoon Guiliano net zeven jaar was. Vanaf die tijd waren moeder en zoon als twee handen op een buik. Totdat er een andere vrouw in zijn leven kwam, weliswaar zijn eigen vrouw, maar toch. Toen hij nog studeerde en op zichzelf woonde kwam hij elke donderdag en vrijdagavond bij zijn moeder eten. Alleen zij maakte lasagne en spaghetti Bolognese zoals hij die het liefste at. En nog altijd dekt zij hoopvol de tafel voor twee, op donderdag en vrijdagavond, tevergeefs.
Zittend op een terras in een klein bergdorp, genietend van een Pastis, ziet Miekel van alles langs komen kuieren. Zoals die oude man, Vroeger ooit de bink van het dorp. Inmiddels weet hij dat hij dat gedeelte van zijn zijn al lang aan anderen over heeft moeten laten.
Een familiedrama voltrekt zich voor mijn ogen. Vader en, vooral, moeder zwaaien bemoedigend naar hun al lang volwassen zoon. Ze zwaaien hem vol goede moed na. Hij loopt half mank, waggelend en twijfelend een trap omhoog. Hij is ver in de dertig. Ooit een nakomelingetje en lichtelijk achterlijk. Wat ooit een mooi cadeautje had kunnen zijn, werd een zorgenkindje voor zijn ouders.
We zitten bovenop een berg. Het laatste dorp aan het einde van de weg. Op het slingerweggetje naar ‘ons’ dorp komt ons een auto met een Nederlands nummerbord tegemoet rijden. Dat valt op want er zijn hier in dit gebied van Italië niet veel Nederlanders. Naast de bestuurder, een man van dertig plus, zit een oud Italiaans vrouwtje gelukzalig te lachen. De man naast haar lacht even gelukzalig mee. Het is haar enige zoon Massimo. Hij is getrouwd met een Nederlandse vrouw, die twintig jaar geleden met haar ouders in dit gebied op vakantie kwam. Het bleek meer dan een vakantieliefde tussen Massimo en Petra, dus hij vertrok vijftien jaar geleden naar Ollanda, zijn mama alleen achterlatend op de berg. Een heel jaar lang kijkt ze uit naar zijn komst in de zomervakantie. Drie weken lang is hij dan weer van haar. Ze ziet haar schoondochter en kleinkinderen natuurlijk ook graag, maar het gaat haar in eerste instantie om Massimo. En het is wederzijds. Overgelukkig rijden ze met z’n tweeën berg op en berg af. Familiebezoekjes hier en daar, terug naar zijn roots. Petra en de kinderen vermaken zich op het strand. Zij heeft al lang geaccepteerd dat ze haar Massimo (ja, hij is ook ook van haar), in de zomervakantie amper ziet. Wat is erger? Schoonmoeder een heel jaar om je heen hebben of drie weken per jaar, en dan nog part-time ook. Ze roept, ook gelukzalig, naar haar spelend kinderen op het strand of ze zin hebben in een Gelati!
Een markt in San Lorenzo Di Mare. Een Duitse vrouw, type overjarige hippie, met kleurloos grijs dof slierterig haar en slechte tanden. Ze verkoopt kleding gemaakt uit hennep. Ooit hier blijven hangen na een vakantie waarin ze de liefde van haar leven, Marco, ontmoette. Helaas was de liefde van Marco voor haar na acht jaar op. Hij verliet haar voor een ander en hij zou slechts de eerste zijn van een hele reeks mannen die haar steeds maar weer verlieten. Zo kwam Antonio en ging hij weer, net als Gino, Luca en Bernardo. Terug naar Die Heimat was geen optie. De keus tussen pasta of Kartoffeln was snel gemaakt. En wie weet komt Marco ooit wieder.
Kijkend vanuit een hotelkamer in Turijn zag ik door een openstaand raam een tafel gedekt staan. Een tafel gedekt voor twee in een kamer in het huizenblok tegenover ons.
Een moeder die hoopvol wacht op haar zoon. Zij werd weduwe toen haar zoon Guiliano net zeven jaar was. Vanaf die tijd waren moeder en zoon als twee handen op een buik. Totdat er een andere vrouw in zijn leven kwam, weliswaar zijn eigen vrouw, maar toch. Toen hij nog studeerde en op zichzelf woonde kwam hij elke donderdag en vrijdagavond bij zijn moeder eten. Alleen zij maakte lasagne en spaghetti Bolognese zoals hij die het liefste at. En nog altijd dekt zij hoopvol de tafel voor twee, op donderdag en vrijdagavond, tevergeefs.
Zittend op een terras in een klein bergdorp, genietend van een Pastis, ziet Miekel van alles langs komen kuieren. Zoals die oude man, Vroeger ooit de bink van het dorp. Inmiddels weet hij dat hij dat gedeelte van zijn zijn al lang aan anderen over heeft moeten laten.
Een familiedrama voltrekt zich voor mijn ogen. Vader en, vooral, moeder zwaaien bemoedigend naar hun al lang volwassen zoon. Ze zwaaien hem vol goede moed na. Hij loopt half mank, waggelend en twijfelend een trap omhoog. Hij is ver in de dertig. Ooit een nakomelingetje en lichtelijk achterlijk. Wat ooit een mooi cadeautje had kunnen zijn, werd een zorgenkindje voor zijn ouders.
We zitten bovenop een berg. Het laatste dorp aan het einde van de weg. Op het slingerweggetje naar ‘ons’ dorp komt ons een auto met een Nederlands nummerbord tegemoet rijden. Dat valt op want er zijn hier in dit gebied van Italië niet veel Nederlanders. Naast de bestuurder, een man van dertig plus, zit een oud Italiaans vrouwtje gelukzalig te lachen. De man naast haar lacht even gelukzalig mee. Het is haar enige zoon Massimo. Hij is getrouwd met een Nederlandse vrouw, die twintig jaar geleden met haar ouders in dit gebied op vakantie kwam. Het bleek meer dan een vakantieliefde tussen Massimo en Petra, dus hij vertrok vijftien jaar geleden naar Ollanda, zijn mama alleen achterlatend op de berg. Een heel jaar lang kijkt ze uit naar zijn komst in de zomervakantie. Drie weken lang is hij dan weer van haar. Ze ziet haar schoondochter en kleinkinderen natuurlijk ook graag, maar het gaat haar in eerste instantie om Massimo. En het is wederzijds. Overgelukkig rijden ze met z’n tweeën berg op en berg af. Familiebezoekjes hier en daar, terug naar zijn roots. Petra en de kinderen vermaken zich op het strand. Zij heeft al lang geaccepteerd dat ze haar Massimo (ja, hij is ook ook van haar), in de zomervakantie amper ziet. Wat is erger? Schoonmoeder een heel jaar om je heen hebben of drie weken per jaar, en dan nog part-time ook. Ze roept, ook gelukzalig, naar haar spelend kinderen op het strand of ze zin hebben in een Gelati!
Een markt in San Lorenzo Di Mare. Een Duitse vrouw, type overjarige hippie, met kleurloos grijs dof slierterig haar en slechte tanden. Ze verkoopt kleding gemaakt uit hennep. Ooit hier blijven hangen na een vakantie waarin ze de liefde van haar leven, Marco, ontmoette. Helaas was de liefde van Marco voor haar na acht jaar op. Hij verliet haar voor een ander en hij zou slechts de eerste zijn van een hele reeks mannen die haar steeds maar weer verlieten. Zo kwam Antonio en ging hij weer, net als Gino, Luca en Bernardo. Terug naar Die Heimat was geen optie. De keus tussen pasta of Kartoffeln was snel gemaakt. En wie weet komt Marco ooit wieder.
Abonneren op:
Posts (Atom)