Roodrug

Heeft u het ook gelezen? Zo’n klein, op het oog onbeduidend, artikeltje over giftige spinnen die een Australisch ziekenhuis hebben overgenomen? Patiënten zijn geëvacueerd en de instelling is tijdelijk gesloten. Pogingen de hordes roodrugspinnen te verdelgen, zijn tot dusver mislukt. De instelling is nu dus ontruimd om verdelgers de kans te geven het gebouw grondig te bespuiten. Roodrugspinnen zijn verwant aan de beruchte Zwarte Weduwe en hartstikke giftig. Toevallig dat ik laatst nog een documentaire had gezien op National Geographic over dit kleine, schijnbaar onbeduidende, maar razend giftig spinnetje. Daar werd ik toen ook al niet vrolijk van en nu ik dit lees word ik weer in een klap teruggebracht naar mijn traumatische ervaring in Thailand in het jaar 1989!! Dat was nog in de tijd dat het prachtige land nog niet plat gelopen was door ex-Torremolinosgangers.
Miekel & Co reisden met de rugzak in gezelschap van een stel goede vrienden (Walter en Anja) met het lokale openbaar vervoer vier weken door dit prachtige land. We besloten vanuit Changmai een driedaagse tocht naar de ‘Hilltribes’ te maken. Met longtailboten waarop mannen met geweren stonden voeren wij de Mekong op richting het hart van de Gouden Driehoek. Nai, onze vrouwelijke gids, stelde ons gerust. De gewapende mannen, met rode sjaals rondom hun hoofd gebonden waren echt nodig want je wist maar nooit wat er vanaf de kant naar je loerde. Zover wat het geruststellen betrof. We zagen de langnekvrouwen met ‘tich’ ringen om hun, inderdaad, lange nekken. Daarna ging de tocht verder richting een stam bovenop een berg waar we de eerste nacht zouden verblijven. We waren inmiddels wel gewend dat we in dit land nooit met een droog t-shirt rondliepen, maar na deze klim hadden we werkelijk geen droge draad meer aan ons lijf. Douchen was er niet bij. We hadden flessen water mee om onze tanden te poetsen en te drinken natuurlijk, maar daarna hield het met de hygiëne op. We stonken dus behoorlijk toen we bij de stam aankwamen. Maar niet getreurd, het kan altijd erger. De stam waar we die nacht zouden slapen wasten zich slechts één maal per jaar en dat heuglijke feit was bijna daar. Kortom, zij stonken nog erger en wij haalde opgelucht adem. We sliepen in hun hutjes, op smerige matrassen. Schijnbaar waren de matrassen van onze vrienden nog viezer want ik hoorde Anja klagen over de bloedvlekken die erin zaten, waarop haar man Walter droog antwoordde: ‘Wat had je dan verwacht hier aan te treffen, het Hilton?!’
Na het eten en nog wat napraten gingen we ons soigneren voor de nacht ofwel tandenpoetstijd. En ik had het al geweten voordat ik vertrok dat ik ‘ze’ ongetwijfeld zou gaan zien, maar nu was dus dat moment daar en ik was niet blij! Op de grijze palen van de hut klom een grote grijze spin... aaarrgghh. Paniek paniek Hysterisch schreeuwend op het sussende praatje van mijn wederhelft dat het er maar één was: ‘Waar er één zit, zitten er meer’. We hadden muskietennetjes mee van de Blokker. Voor een gulden gekocht destijds en nu was dat net me een miljoen waard. Goed toegestopt lag ik daar op het vuile matras met wijd opengesperde ogen de donkere nacht in te kijken. In mijn fantasie zag ik hele hordes spinnen vanuit het rieten dak afdalen en zich een weg vreten door mijn netje om mij daarna te omwikkelen in een cocon als lekker hapje voor later. Ik ben werkelijk nog nooit zo bang geweest. De hele nacht heb ik liggen trillen van de angst en ik was blij toen het licht werd. Ik keek naar boven waar een dikke balk liep van de hut en nee hè, het was niet waar, daar liep een hele sliert van die spinnen. Om 06.00 uur was mijn gegil de wekker voor het hele dorp die niet konden bevatten waarop die toerist nou zo bang was voor een spin. Zij raakte de spinnen zo aan met hun hand. Bleek dat er onder de vlonder van het bed een compleet nest van die beesten zat! De opmerking van Walter dat dit later een van de mooiste verhalen zou zijn, kon ik op dat moment niet waarderen. Dus had ik weer eens gelijk... waar er één zit, zitten er meer! En dat wordt nu weer eens bevestigd door dat ziekenhuisverhaal Down Under. Muskietennetjes van de Blokker bieden daar geen uitkomst.