Blase. Door Miekel

Ben ik ook ongevoelig geworden voor ellende zoals zoveel Nederlanders, want het is weer maandagavond en de deadline voor deze wekelijkse column hijgt weer in mijn nek. Het is na elven en nog geen inspiratie terwijl ik de hele week iedere dag de krant spel. Daar staat toch zat ellende in om je druk over te maken zou je zo zeggen. Blijkbaar is er toch niet veel blijven hangen van al deze shit. Misschien moet ik iedere dag die artikelen gewoon uitknippen en ze op mijn bureau leggen tot de dag dat de column weer geschreven moet worden. Maar het nadeel van een weekblad is natuurlijk dat je altijd maar ‘beperkt houdbaar’ bent. Soms heb je een schot in de roos en dan blijkt de column op de verschijningdatum verrassend actueel te zijn. Maar vaak ook blijkt het gedeeltelijk achterhaald doordat er door anderen in de dagbladen inmiddels ook al uitgebreid over geschreven is of er zijn nieuwe feiten bekend waardoor het lijkt dat je erachteraan hobbelt. En dan zijn er natuurlijk de columns die qua onderwerp tijdloos zijn. Misschien zijn dat nog wel de mooiste.
Ik graaf even in mijn gedachten of er iets is blijven hangen van al het politiek gekonkel dat weer plaatsgevonden heeft. Is er iets blijven hangen van oorlogsgeweld en criminaliteit. Alleen maar dat de zoveelste Uruzgan soldaat gesneuveld is. Weer een jonge vent. Klote, maar het hoort bij dit soort missies.
Wat me verder te binnen schiet is natuurlijk het feit dat 60% van alle misdaden begaan worden door Marokkanen en Antilianen. Dat cijfer 60% vind ik al behoorlijk schokkend maar het is nog heftiger als je bedenkt dat deze twee bevolkingsgroepen slechts 5% van de Nederlandse bevolking uitmaken. Dat is nogal wat hè! Ik zou me er druk over kunnen maken, maar ook hier merk ik een zeker fatalistisch gevoel dat er bij me ingeslopen is. Ik kan wel roepen dat ze allemaal op het vliegtuig gezet moeten worden, terug naar waar ze vandaan komen, maar dat is geen nieuws. Het gebeurt toch niet, zoals er zoveel niet gebeurt. Het probleem is zo complex dat ik niet in de goede afloop meer geloof. We zullen er mee moeten leven, vrees ik. Ben ik nu blasé?
Niet helemaal. Eén bericht dat deze week in de krant stond heeft mijn oprechte afschuw opgeroepen, vooral omdat ik het voor me zag en dan wordt het wel heel plastisch. Een man is veroordeeld tot ‘slechts’ twaalf jaar gevangenis voor het begaan van de zogenaamde ‘ingewandenmoord’. Bij zijn vriendin had hij via de vagina en anus ingewanden eruit getrokken en zo was zij een afschuwelijke dood gestorven. Ziet u het voor u? Dit krijg je toch bijna niet verzonnen? Ben je dan niet goed ziek in je hoofd? Schijnbaar is de rechter die het vonnis uit moest spreken inmiddels ook behoorlijk blasé geworden van alle gruweldaden waarover hij uitspraak moet doen, vandaar dat deze psychopaat maar twaalf jaar kreeg en dat ook nog eens zonder opgelegde TBS. Als hij iedereen om de tuin weet te leiden door goed gedrag te vertonen dan staat hij met een paar jaar weer op straat. Dus dames, benen bij elkaar!
Maar gelukkig heb ik afgelopen zaterdag gemerkt dat ik toch gewoon ook kan genieten van simpele dingen, zoals de jaarlijkse correspondentendag van de Kempenpers. Het zijn vaak dezelfde die komen en af en toe zie je een nieuw gezicht. We gingen naar de chocoladefabriek van Winters in de Dijkstraat, bonbons maken (en opeten!). Wist geeneens dat die daar zat. Normaal hou ik helemaal niet van actief meedoen met dit soort dingen. Ik druk dan het liefst mijn snor. Maar mijn grote zwak is chocolade en vooral wit. Ik haal het nooit in huis want dan moet het ook op en het liefst meteen een hele reep. Het leuke is dat zo’n groep schrijvers, fotograven en de redactie eigenlijk elkaar niet zo vaak zien en wat ‘ons’ dan bindt is de gezamenlijke opdrachtgever en voor die middag de lol in een chocoladefabriek. Eenmaal terug in het eetcafé is er een eenvoudige maaltijd, een quiz (vast onderdeel) en wordt er lekker geouwehoerd met z’n allen. Dan merk ik dat ik wat dat betreft absoluut niet blasé ben en gewoon simpel kan genieten van het gezelschap van mensen die je bent gaan waarderen in de loop der jaren. Gelukkig, er is dus nog hoop voor me!