woensdag 22 augustus 2007

Amuseur. Door Miekel

Ik moet zeggen dat ik er toch wel even van stond te kijken hoor. Die Jos! Knijpt er zo maar tussenuit. Vrij onverwachts eigenlijk. Ik had wel gelezen dat hij opgenomen was met darmkanker en geopereerd moest worden. Later kwam het bericht dat hij in coma gehouden werd omdat de voedselopname niet goed verliep, waardoor het herstel van de wond te langzaam ging en dan ineens is die man er niet meer.
Toch een vreemd gevoel, want jarenlang is hij bij je over de vloer gekomen en dat voelt dan heel vertrouwd. Ik moest ook meteen aan Frank denken. Zijn partner met wie hij al sinds mensenheugenis samen was. Frank Sanders heeft een paar jaar geleden nog de strijd gewonnen tegen kanker, maar Jos was meteen de klos.
Ik heb ze alle twee altijd heel sympathiek gevonden. Misschien komt dat omdat ik een zwak heb voor homo’s. Waarom weet ik niet. Ja, misschien weet ik het wel. Vanuit een vrouwelijk standpunt bekeken kan je er natuurlijk lekker mee beppen en dollen. Je kan ze knuffelen en vastpakken zonder dat je ook maar iets te vrezen hebt want seksueel gezien ben je toch niet aantrekkelijk voor ze.
Vanuit een mannelijk standpunt bekeken hoef je je tegenover hen niet macho te gedragen wat je vaak wel hebt als je met een stel vrienden samen bent en iedereen staat tegen elkaar op te stoeven. Daar staat dan wellicht wel tegenover dat je in seksueel opzicht interessant voor hen kan zijn, maar als ze weten dat je al met iemand bent, hanteren ze natuurlijk dezelfde normen zoals een hetero zou moeten doen. Bezet is bezet. Ook weten ze, helaas vaak uit eigen, aan den lijve ondervonden, ervaring dat ‘bekeren’ geen zin heeft. Of zoals Jos zei in een interview: ‘Je moet elkaar andersheid accepteren.’ Hoewel ik Jos Brink de laatste jaren wel erg braaf en belegen vond, heeft hij natuurlijk toch voor ontzettend veel mensen heel veel betekend.
Hij was een amuseur, een woord uitgevonden door Sonneveld, en dat beschrijft misschien nog wel het mooist de mens en vakman Jos Brink. Hij wilde mensen plezieren, vermaken op een ouderwets leuke manier. Zonder te schofferen. Tegenwoordig is dat bijna onmogelijk omdat de humor, net als de maatschappij, zoveel harder is geworden.
Maar Jos, met zijn ‘Wedden Dat’ assistente Sandra Reemer, kon haar gewoon kroepoekje noemen zonder dat half tolerant Nederland begon te blèren dat hij discriminerende taal gebruikte. Ook gaat hij de geschiedenis in als officiële ‘kusser’ van koningin Juliana. Dat had nog niemand eerder gedurfd, maar Jos kwam er mee weg.
Ruim veertig jaar heeft hij in het vak gezeten. Wilde eigenlijk kunstschilder worden, maar zijn vader die zelf zo graag acteur was geworden, duwde zijn zoon de richting in die hij niet had kunnen gaan. De schilderijen die Jos produceerde waren daarom geen gril zoals je vaak ziet bij zoveel bekende acteurs of zangers die ineens hun populariteit nog meer denken uit te kunnen buiten door wat verf op een doek te kwakken. Nee, Jos Brink was een heel verdienstelijk schilder. Ook heeft hij veertig boeken op zijn naam staan. Niet dat ik er een van ken. Ik hoor gewoon bij de grote groep mensen die hem kennen van theater en teevee. In het interview dat herhaald werd ter nagedachtenis aan hem hoor je dan dit soort dingen. Die man was bevlogen in alles wat hij deed.
Jos Brink, amuseur, echtgenoot, acteur, musicalster, zanger, cabaretier, liedjesschrijver,
dichter, schrijver, columnist, schilder, stervensbegeleider en predikant. Jos Brink de mens, geliefde van Frank, kusser der koningin en amuseur van het Nederlandse volk is niet meer.
Zoals hij zelf zei in een interview: ‘Als ik morgen krak zeg dan heb ik een heel leuk leven gehad, maar ik wordt het liefst drieënnegentig natuurlijk!
Zijn laatste optreden is in theater Carré in Amsterdam waar hij donderdag opgebaard zal liggen zodat het publiek afscheid van hem kan nemen. Een waardig afscheid in Carré waar hij kind aan huis was. Jos wilde, volgens Frank, geen eenvoudige begrafenis, maar groots en meeslepend. Dat tekent de theaterman. Hoewel hij bescheiden was, deed hij niet aan valse bescheidenheid. Hij wist natuurlijk donders goed hoe het publiek hem op handen droeg en dus, wil hij geheel in stijl, een grootse en meeslepende begrafenis. Mooi, zo’n laatste optreden! Tot op het laatst amuseur.

maandag 20 augustus 2007

Opschonen. Door Miekel

De komkommertijd is bijna over, alleen in mijn hoofd ben ik nog niet zover. Nu de scholen weer zijn begonnen komt er gelukkig wel weer een ritme in mijn dagelijkse bestaan en zolang dat maar niet het ritme van de regen is vind ik het best.
Na bijna drie weken verwend te zijn geweest met een heerlijk zonnetje in bella Italia viel bij terugkomst het weer wel erg tegen. Bah bah, ik had het gewoon stervens koud. U denkt misschien, Miekel wat zeur je nou, je hebt tenminste zon gehad. Klopt, daarvoor ga ik ook naar het buitenland. Degene die in Nederland zijn gebleven nemen willens en wetens het risico dat ze zeikweer over zich heen krijgen. Sneu, maar ja, dat weet je als je in kaaskoppenland blijft.
Op de teevee is ook weinig te beleven. Van ellende blijf ik zelfs reclames kijken. Cillit Bang heeft weer een nieuwe (nagesynchroniseerde) irritante en dodelijk stomme reclame. Zo’n vrouwmens die zonder enige gène een vies bad laat zien en niet gelooft dat Cillit Bang dat zo maar schoon kan krijgen. Als haar vertrouwde eigen merk dat al niet lukt, dan toch zeker Cillit Bang ook niet. Maar dat bad is wel zo verrekte vies dat ze onmogelijk de vergelijking kan maken met een ander middel want een ander middel heeft die smeerkees nog nooit gebruikt, anders zag dat bad er niet uit alsof er een kudde loopse gnoe’s in heeft liggen weken!
Je kan beter het geblondeerde hoofd van Wilders erdoorheen halen, misschien dat dan het bad schoon wordt...of je spoelt hem met het badwater weg. Is misschien ook een oplossing. Zou wel heel veel euro’s schelen die nu aan de beveiliging van die onruststoker worden uitgegeven.
Ik weet niet wat ik met die man moet. Het is zeker goed dat hij met zijn partij bepaalde zaken aan de orde stelt en bespreekbaar wil maken. Al dat diplomatieke gelul over tolerantie moet ook maar eens afgelopen zijn, daar zijn we veel te ver in doorgeschoten, maar Wilders maakt het af en toe wel erg bont. Op het moment dat de goeden onder de kwaden moeten lijden, houdt het voor mij op. Je kan niet zomaar een geloofsboek verbieden, dan is het eind zoek. Je moet de extremisten aanpakken. Uitroeien bij de wortel. Breng ze maar terug naar Marokko. Daar wordt veel minder getolereerd dan hier. Jongeren hoeven daar niet te flikken wat ze hier doen, want dat wordt meteen bestraft. Als dat al niet door de staat gebeurt dan gebeurt dat wel door de gemeenschap waarin ze wonen.Tot op zekere hoogte durf ik mezelf tolerant te noemen, maar dat wordt de laatste jaren behoorlijk op de proef gesteld. Voor economische vluchtelingen is hier geen plaats. Echte vluchtelingen verdienen een plek in de samenleving en ondersteuning om hun leven weer op te bouwen. Dit geldt ook voor eerste, tweede en derde generatie Turkse en Marokkaanse mensen. Voor allemaal geldt echter aanpassen en integreren. Des te schokkender vond ik de reportage ‘Sexy’ zaterdagavond op Nederland 3. Een serie portretten over jongeren vanaf veertien jaar en hoe zij hun liefdesleven beleven. Er zaten een paar mooie ontroerende verhalen bij, maar één verhaal was ronduit schokkend. Een Marokkaanse jongen, slim want hij ging graag naar school en wilde later dokter worden. Maar zijn verwrongen beeld over seks met (natuurlijk) Nederlandse meisjes was ronduit verbijsterend. Zij mocht alles bij hem doen, maar hij deed niks bij haar, want ja ‘Daar plast ze uit, weet je!’ Trouwen deed hij met een Marokkaans meisje want die was dan nog maagd?! Als hij seks had gehad interesseerde het hem niet of het meisje het ook fijn had gehad, die moest daarna maar ‘gewoon oprotten, weet je’! En dat moet dan dokter worden! Dat moet dan de tweede of derde generatie zijn die blijkbaar op veel punten geïntegreerd zijn en gebruik maken van alles wat Nederland hun te bieden heeft, inclusief onze dochters, maar qua normen en waarden nog verkeren in de nomadententen van hun Berber voorouders. Jezus & Mohammed nog an toe! Waar moet dat heen. Die jongen was verstandelijk gezien niet dom, dus hoe erg moet het zijn met de minder intelligente in die bevolkingsgroep. Misschien hebben we toch die geblondeerde pleeborstel Wilders nodig om het sterk vervuilde bad waarin ze leven eens grondig schoon te poetsen en te vullen met helder schoon zuiverend bronwater!

update door Miekel fan

Ja luitjes, of Miekel is op vakantie of Miekel fan. Maar vandaag zorgen we dat we weer helemaal bij zijn.

Impressione II. Door Miekel

Onderweg van Turijn naar ons vakantieadres aan de Italiaans bloemenrivièra begon de maag te knorren. Pasta tijd! De kustweg was een regelrechte ramp om je auto te kunnen parkeren, dus we gingen de berg op. Een slingerweg omhoog die ons naar Trattoria Cucco zou brengen. We bleven maar slingeren. Er stond, heel slim, geen afstand vermeld op het bordje, want anders rijdt er geen hond die berg op. Onderweg kwamen we nog langs een Ristorante Beppe, maar ik heb een schoonzus die Bep heet en daar heb ik een bepaalde associatie mee waardoor dat Ristorante Beppe even geen optie was. We zaten tenslotte niet op een maagperforatie te wachten. Nee, we gingen voor Cucco! Het terras bood een schaduwrijk uitzicht door het bladerdak van druivenranken. Buiten zat niemand, het was nog wat vroeg voor de lunch dachten we, maar nee, binnen zaten al wat ouden van dagen te eten. Toen hadden de alarmbellen al moeten gaan rinkelen. Ik liep naar binnen en de gezellig kletsende groep collega’s in de open keuken zagen mij. Ik kreeg een verstoord en hautain knikje toegeworpen waarna ik weer naar buiten hobbelde in afwachting van wat komen ging. Na zeven minuten, wat lang is als je dorstig bent, was er nog niemand langs geweest om te vragen wat we wilden drinken of om de menukaart te brengen. Dus ik weer naar binnen en begon over eten tegen de mensen die nog steeds gezellig in de keuken kletsend naar mij keken. Ja, mangiare kon, maar wel binnen, werd mij te verstaan gegeven. Ik pakte vervolgens twee menukaarten die op een gedekt tafeltje lagen om er mee naar buiten te lopen zodat we die daar konden bekijken. Foutje! Een vrouwtje van een jaar of dertig kwam naar me toe gesneld en pakte de menukaarten af, nou eigenlijk trok ze de menukaarten bitsig uit mijn handen en legde die op exact dezelfde plek terug waar ik ze vandaan gepakt had. Met veel gevoel voor precisie legde ze de menukaarten tot op de millimeter precies terug. Ze keek me streng aan en zei dat er binnen gegeten moest worden en niet buiten. De zin werd nog net niet afgesloten met een ferm basta, maar ik weet zeker dat ze het wel dacht.
Wel alle spaghettistengels bij elkaar dacht ik, bekijk het ff. Nou spreekt Miekel Italiaans zoals Manuel uit Fawlty Towers Engels praat, maar ik geloof dat ze toch begrepen hebben dat wij elders gingen mangiare. Wij gingen alsnog naar Ristorante Beppe waar we heerlijk gegeten hebben om vervolgens onze tocht te hervatten.
Marco de huiseigenaar heette ons welkom, gaf wat tips en vetrok. Tijd om onderuit te zakken.
Eenmaal op ons balkon gezeten met een fantastisch uitzicht op de bergen en in de verte de zee, was het al weer snel gedaan met de rust. Een groot wespenbeest zoemde om ons heen. En niet zo maar groot, maar flink groot. Neem een Nederlands formaat in gedachten maar dan in het kwadraat. Maatje Domino mus eigenlijk. Hij krijgt daardoor voor sommige misschien een lobbesachtige uitstraling, maar ik weet wel beter. Meerdere malen door een wesp gestoken gaat zeker bij zo’n formaat wesp bij Miekel alarmfase 1 in werking en staat alles op scherp. Ik vind namelijk dat je ten allen tijde alert moet zijn op onraad. Dat kan je uiteindelijk een hoop ellende besparen. Dus...de vliegenmepper was meegegaan op vakantie en deed heel effectief waar hij voor gemaakt was....hij mepte de reuzenwesp in 1 slag (okay, een paar slagen) morsdood. Groot of klein, het blijft een verpletterend effect!
Maar wat uiteindelijk de meeste indruk heeft gemaakt van de hele vakantie is dat wij de duivel in eigen persoon hebben gezien. Werkelijk! Een jonge man van ongeveer dertig jaar. Gitzwart keurig gekamd haar, er zat werkelijk geen haartje verkeerd. Een net zo keurig gekamd snorretje met ringbaard. Felle ogen in een zeer scherp getekend gelaat. De neus smal en de lippen streng. Maar die lach, oh die valse innemende lach. In zijn zwarte lange jas (zoals Fernandel die droeg!), met knoopjes tot op de grond, en voorzien van een wit boordje was hij werkelijk de verpersoonlijking van de duivel. Zelfverzekerd, zich bewust van zijn macht, paradeerde deze jonge pastoor door het dorp, zijn onderdanen een veelzeggende glimlach toewerpend. Wee je gebeente als ik je zondag niet zie in de kerk. Dit is een type dat zich door machtsspelletjes over een paar jaar een plek weet te verwerven in de Curie, de politieke tak van het Vaticaan. Dit wordt er een met een prachtige carrière voor zich. Volgens de maatstaven kan hij knap genoemd worden, maar zijn geest is verdorven. Een inquisitiekop die zo, zonder blikken of blozen, mensen ter dood zou kunnen veroordelen. Hij had een mooie rol kunnen spelen in Umberto Eco’s In de naam van de roos. Maar ook een Hollywood regisseur die op zoek is naar iemand die de rol van de duivel kan spelen, moet naar Italië afreizen. Dat het nog bestaat! Dat zo’n jonge vent zich hiermee inlaat. Tja, Italië is natuurlijk nog zo katholiek als de pest, maar tjonge jonge, moeders hou uw zoontjes ver van het misdienaarschap af, want het blijft niet bij kaarsen uitblazen!