Tante Sjaan. Door Miekel

Het klinkt raar, maar ik weet dat meerdere mensen deze ervaring delen, namelijk dat begrafenissen of crematies van oudere tantes of ooms vaak een soort reünies zijn. Neven en nichten die je dikwijls jaren niet gezien hebt kom je weer tegen. De nog resterende ooms en tantes zie je bij dit soort gelegenheden ook weer.
De aangelegenheid is natuurlijk triest, maar het voelt altijd wel goed om je familieleden na lange tijd weer eens te zien. Het brengt het verleden terug. De goede jeugdherinneringen.
Zo hebben wij vorige week tante Sjaan moeten laten gaan. Ze was negenenzeventig maar toch, ze stond nog midden in het leven. Totdat maagkanker haar te pakken kreeg en binnen vijf maanden was het gebeurd. Onderweg in de auto kwamen natuurlijk de herinneringen en aangezien die herinneringen heel plezierig waren zat ik dan ook met een grote smile op mijn gezicht voor me uit te staren op zoek naar de juiste weg.
Goh, die tante Sjaan. Zo gek als een deur en ik bedoel dit niet oneerbiedig. De familie van mijn moederskant is nogal opgeruimd van aard en tante Sjaan spande wel de kroon. Oh oh oh, wat hebben wij met haar gelachen. Tranen over de wangen en een natte panty!
Tante Sjaan was een vrouw die altijd vrolijk was. Ze zal ongetwijfeld haar momenten gehad hebben, maar ik ben daar nooit getuige van geweest. Altijd vrolijk, altijd opgeruimd, optimistisch van aard en heel gastvrij.
Voor zo ver ik me kan herinneren hebben ze altijd in het zelfde huis gewoond, waar ze met haar man drie kinderen groot bracht. Twee zonen en een dochter. En hoewel het huis niet ruim genoemd kon worden was het altijd groot genoeg om alle vrienden en vriendinnen van hun kinderen te ontvangen. Het was het huis van de zoete inval. Alles kon en alles mocht. Als ze maar plezier hadden. Daar op bezoek komen of de logeerpartijen voelden altijd als een
warm bad.
Uren achter elkaar speelden wij het pik-spel. Een familiespel dat alleen, u begrijpt het al, binnen de familie bekend was. Zo was dat en zo is het denk ik nu nog.
Tante Sjaan kwam uit een gezin van dertien kinderen en was nummertje acht. Heel veel zussen en een paar broers. Toen iedereen in de kleine kinderen zat werden de verjaardagen niet bijgehouden. Later namen de zussen één maal per maand een snipperdag en gingen dan bij een zus op bezoek wiens beurt het was om ‘die gillende keukenmeiden’ te ontvangen. Want dat is wat ik me nog héééél helder herinner. Als kind keken wij ernaar uit als ‘ons moeder’ aan de beurt was om haar snipperende zussen te herbergen. Het gegier en gebrul als de zussen bij elkaar waren. Buikpijn van het lachen. Geen speld tussen te krijgen. Half afgemaakte zinnen maar genoeg om iedereen weer in lachen te doen uitbarsten. Toen mijn kinderen aan me vroegen wie tante Sjaan was, kon ik slechts zeggen dat het een hele gekke tante was die altijd grapjes maakte en altijd lachte. Het is moeilijk over te brengen omdat het mijn herinneringen zijn. En natuurlijk was ze ook meer dan alleen maar dat.
Tijdens de crematieplechtigheid kreeg ze het weer voor elkaar om me aan het lachen te krijgen. Na ‘Het dorp’ van Wim Sonneveld, werd de songfestivalversie van De Regenboog van Paul de Leeuw gedraaid. Het was stil in de ruimte. Een groot contrast met het uitbundige lied dat gedraaid werd. Bij mij begon het te kriebelen. Ik zag haar liggen en hoorde haar denken: ‘Wat een dooie boel hier’ en ‘Hatsiekadee, komt er nog wat van.’ Altijd als ze haar grap of uitspraak kracht bij wilde zetten maakte ze een bepaalde beweging met haar arm en gebalde vuist. Zo van.....daar gaat ie nog een keer.
Na Paul de Leeuw volgde Frans Bauer met een aanstekelijk nummer en begreep ik helemaal haar bedoeling. Vanuit haar kist hield ze de sfeer er alsnog in. Ik moest er even om grinniken, met tranen in mijn ogen van ontroering en ik zag dat een paar nichtjes en een zus van me precies hetzelfde voelden. Over leuke tantes en ooms heb ik nooit te klagen gehad, maar tante Sjaan spande de kroon. Het unieke mens is heen gegaan en haar man, kinderen en kleinkinderen zullen het zonder haar moeten doen. Wat blijft zijn de onschatbare herinneringen die levendig worden gehouden door alle mooie verhalen die over haar verteld zullen worden. Ze heeft lang genoeg geleefd om heel veel over haar te kunnen vertellen.
Deze eerste Kerst en Oud & Nieuw zullen vreemd zijn zonder haar. En zo zijn er meer mensen voor wie de Kerst en de jaarwisseling pijnlijk zullen zijn. Iedereen die haar partner, kind of ander geliefd persoon moet missen, om wat voor reden dan ook, wenst Miekel veel sterkte toe. Hou de herinnering levend dan zijn ze toch nog in je midden.

Tulpenboom. Door Miekel

Een paar weken geleden stond er een kapvergunning vermeld op de gemeentepagina in deze krant en het verbaast me eigenlijk dat daar helemaal geen reacties op gekomen zijn. Zijn we zo murw geslagen door alles wat buiten ons om geregeld wordt of zijn onze hersenen door alle uitstoot van het verkeer dat door ‘ons dorp’ raast zodanig aangetast dat we niet meer alert reageren. Allée dan, dan zal ik het maar weer doen. Er stond: 13-1-2007 Kapvergunning voor 1 Tulpenboom met stamomtrek 160 cm staande op de hoek Corridor/Handwerkstraat.....beste mensen, dat is die prachtige boom die in februari 2003 enkele meters verplaatst moest worden vanwege de nieuwbouw van winkels op de Corridor-West. Hij is toen gezet op de plek waar ons loempiamannetje altijd stond met zijn gele karretje....zo hadden ze meteen een goede reden om hem voor goed ergens anders en uit het zicht te parkeren. Twee vliegen in een klap, zo leek het wel. Tja mensen, we zijn zoet gehouden met de toezegging en de uitvoering van het verplaatsen van de Liriodendron Tulipiferum, kortweg de Tulpenboom. En afgelopen week stond te lezen op de gemeentepagina dat de Tulpenboom op dit moment in zo’n slechte conditie is dat herstel niet meer mogelijk is. Daarom is in overleg met BTL bomendienst besloten om de huidige boom van vijftien meter hoog te rooien en te vervangen door eenzelfde boom. Die nieuwe boom heeft dan een stamomtrek van 30 tot 35 cm en is zes meter hoog. Als zoethoudertje komt er onder deze nieuwe miniboom een violenperk of zomergoed! ‘Gut gut, ze laten hem wel uit hun broek hangen’, zouden ze in Amsterdam zeggen. Alsof ze ik-weet-niet-wat ervoor terug zetten. Een rottig perkje met violen! De oude boom wordt gerooid vlak voor het moment dat de nieuwe boom geleverd wordt. Misschien denken ze wel dat we het dan niet merken. Zou kunnen, ze hebben ons tot nu toe ook aardig bij de neus genomen. Weet u nog hoeveel protesten er zijn geweest tegen de kap van drie bomen aan de kant van De Kerverij en over de Tulpenboom. En heeft het geholpen? We zijn toch gewoon voor de gek gehouden. Die bomen zijn opgeofferd voor de ijdeltuiterij van Valkenswaard en zijn wethouders. Nieuwe winkels bouwen, waardoor andere panden aan de Eindhovenseweg leeg staan. Het is toch slechts een verschuiving geweest. Heeft het werkelijk iets nieuws opgeleverd? Had maar een groter pand voor de V&D gebouwd, dan hadden we die nog behouden voor Valkenswaard, in plaats van die gewoon te laten lopen. Zoo stom!
Destijds (februari 2002) is er contact gezocht met Arcadis Bomendienst om te onderzoeken of het mogelijk was de Tulpenboom op de Corridor te verplaatsen. Na een jaar???? voorbereiding werd de boom in februari 2003 verplant. Ondanks grote inspanningen ???? is het aangroeien van de boom minder succesvol verlopen als verwacht. Daarom wordt de boom nu vervangen. Kijk en van die vorige twee zinnen zakt mij spontaan de broek op de enkels. Iedereen weet toch dat je een oude boom niet moet verplaatsen. Dat is gewoon boerenwijsheid. Nee, zeggen ze hier, we gaan stads doen. Weg met die boerenwijsheid, we huren dure adviesbureaus in en als die zeggen dat het kan, dan kan het! Dus niet! Nogmaals voor iedereen die het horen wil: een oude boom verplaatst men niet. We mogen nog van geluk spreken dat ‘ons’ sympathieke loempiamannetje zijn verplaatsing heeft overleefd. We weten natuurlijk niet of hij nu ook in een slechte conditie verkeerd. Hij staat duidelijk op een minder goede plek, dus wie weet hoe hij thuis de eindjes aan elkaar moet knopen met twee opgroeiende pubers. Wat me dan wel weer deugd doet is om te zien dat het pandje dat ze in gedachten hadden voor het loempiamannetje nog steeds leeg staat. Het onooglijke duur kippenhok aan de achterkant van Trekpleister waar geen hond in trapt om dat te gaan huren.
Het pimpen van het kernwinkelgebied heeft natuurlijk de afgelopen jaren zoveel gemeenschapsgeld gekost dat er ook niks meer over is dan een ‘bed van violen’ onder de nieuwe Tulpenboom. Moge de hoge heren van het dorp daar dan maar lekker op slapen. Ze kunnen van mij de (tulpen)boom in!

Abramsa. Door Miekel

Het valt niet mee om vijftig te worden. Letterlijk en figuurlijk. Er zijn er genoeg die er, achteraf gezien, wat voor gegeven zouden hebben als ze de vijftig hadden mogen halen en degene die het halen die vliegen linea recta de peno of meno pauze in. En in welke categorie val je eigenlijk? Het is duidelijk dat je geen twintiger meer bent ook al voel je je wellicht nog wel zo. Een oudere jongere ben je ook niet meer, maar het is tegelijk nog niet zover dat je al een krasse knar genoemd kan worden. Als Van Kooten en De Bie nog even langer door hadden gegaan hadden ze vast wel een naam verzonnen die de lading dekt voor een vijftiger. Maar ja, deze inmiddels zelf al krasse knarren, zijn helaas al weer vele jaren niet meer te zien op de VPRO buis. Een gemis, want hoe noemen we een vijftiger nu? Het zou een naam moeten zijn voor zowel een man als een vrouw. Hiermee doorbreken we de wet van Van Kooten en De Bie, maar dan hadden ze er zelf maar mee op de proppen moeten komen.
Als we puur naar het postuur van vele vijftigers kijken, zou het woord ‘middelharnas’ niet zo gek zijn, maar het doet te veel aan een plaatsnaam denken.
Een Rijpeling dan? Immers, als je op vijftigjarige leeftijd nog niet uitgerijpt bent dan komt het nooit meer goed. Maar het neigt ook naar overrijp met bijbehorende nare associaties, dat is weer kwetsend en dus niet de bedoeling.
Eens even kijken.....als we nou eens heel burgerlijk en fantasieloos twee namen samenvoegen. U weet wel, heel veel mensen geven hun boot of tweede huis als naam een samenvoegsel van ‘hun’ beider voornamen. De creativiteit is ver te zoeken dan, maar je moet wat om je huwelijk goed te houden. Je krijgt dan namen in de trant van bijvoorbeeld Jaja, want hij heet Jan en zij heet Jans. Of nog erger, de boot heet Marpie van Marianne en Piet! Een heel gezin erop als samenvoegsel...kan ook, dan krijg je ‘Stederehe’ van Steven, Denise, Remy en Helene.
Even terug naar waar we waren, we zochten een nieuwe naam voor een vijftiger omdat we die nog missen. Een man ziet Abraham als hij vijftig wordt en een vrouw ziet Sara, dus wat krijgen we dan...Abramsa. Dus dan hebben we achtereenvolgens een ‘Oudere Jongere’, een ‘Abramsa’ en als je nog langer leeft dan wordt je vanzelf een ‘Krasse Knar’.
In Huize Miekel hadden wij deze week dus een heuse Abramsa! Gelukkig geen pop in de tuin en ook geen spandoek met de tekst: ‘Bakker, vandaag geen gebak leveren, we hebben al een ouwe taart’! Dat soort goedbedoelde ellende blijft ons gelukkig bespaart. Het heeft soms ook voordelen als familie en vrienden verder weg wonen.
De Abramsa in huize Miekel wordt er in ieder geval niet vrolijk van en ik moet zeggen, ik help er ook niet aan mee doordat het zo lekker is om nog even de vinger op de zere plek te leggen. Dus deze ochtend had onze jarige Abramsa moeite met uit bed komen en quasi zorgzaam zei ik: ‘Tja, het valt niet mee als je een daggie ouder wordt’! Oeps, deed zeer!
Met de deurklink in de hand op weg naar het werk, klonk het wel’gemeen’d vrolijk: ‘Geniet van de eerste dag van de tweede helft van je leven.’ Ai!
Okay, voor een single Abramsa is een plaatsje op de datingsite voor mooie mensen misschien niet meer aan de orde, maar het Abramsa zijn geeft een vreemd soort rust die het ouder worden mooi maakt. Ja, het is vreemd om vijftig te worden, vooral als je je jonger voelt. Het is ook onwerkelijk dat je al zo oud bent, want de tijd is voorbij gevlogen en bij zoveel gebeurtenissen lijkt het alsof ze gisteren gebeurd zijn. Maar de werkelijkheid is anders en dan geldt nog meer Carpe Diem, want voordat je het weet, verlaat je het tijdperk Abramsa en wordt je een Krasse Knar en dan begin je echt aan je laatste levensfase. Lijkt me een rare gewaarwording, maar ik zou het heel graag mee maken, ook al is het lijfelijke verval moeilijk te pruimen. Ach, het leven is echt de moeite waard, ook als nieuwbakken Abramsa! We nemen er nog één!

Blase. Door Miekel

Ben ik ook ongevoelig geworden voor ellende zoals zoveel Nederlanders, want het is weer maandagavond en de deadline voor deze wekelijkse column hijgt weer in mijn nek. Het is na elven en nog geen inspiratie terwijl ik de hele week iedere dag de krant spel. Daar staat toch zat ellende in om je druk over te maken zou je zo zeggen. Blijkbaar is er toch niet veel blijven hangen van al deze shit. Misschien moet ik iedere dag die artikelen gewoon uitknippen en ze op mijn bureau leggen tot de dag dat de column weer geschreven moet worden. Maar het nadeel van een weekblad is natuurlijk dat je altijd maar ‘beperkt houdbaar’ bent. Soms heb je een schot in de roos en dan blijkt de column op de verschijningdatum verrassend actueel te zijn. Maar vaak ook blijkt het gedeeltelijk achterhaald doordat er door anderen in de dagbladen inmiddels ook al uitgebreid over geschreven is of er zijn nieuwe feiten bekend waardoor het lijkt dat je erachteraan hobbelt. En dan zijn er natuurlijk de columns die qua onderwerp tijdloos zijn. Misschien zijn dat nog wel de mooiste.
Ik graaf even in mijn gedachten of er iets is blijven hangen van al het politiek gekonkel dat weer plaatsgevonden heeft. Is er iets blijven hangen van oorlogsgeweld en criminaliteit. Alleen maar dat de zoveelste Uruzgan soldaat gesneuveld is. Weer een jonge vent. Klote, maar het hoort bij dit soort missies.
Wat me verder te binnen schiet is natuurlijk het feit dat 60% van alle misdaden begaan worden door Marokkanen en Antilianen. Dat cijfer 60% vind ik al behoorlijk schokkend maar het is nog heftiger als je bedenkt dat deze twee bevolkingsgroepen slechts 5% van de Nederlandse bevolking uitmaken. Dat is nogal wat hè! Ik zou me er druk over kunnen maken, maar ook hier merk ik een zeker fatalistisch gevoel dat er bij me ingeslopen is. Ik kan wel roepen dat ze allemaal op het vliegtuig gezet moeten worden, terug naar waar ze vandaan komen, maar dat is geen nieuws. Het gebeurt toch niet, zoals er zoveel niet gebeurt. Het probleem is zo complex dat ik niet in de goede afloop meer geloof. We zullen er mee moeten leven, vrees ik. Ben ik nu blasé?
Niet helemaal. Eén bericht dat deze week in de krant stond heeft mijn oprechte afschuw opgeroepen, vooral omdat ik het voor me zag en dan wordt het wel heel plastisch. Een man is veroordeeld tot ‘slechts’ twaalf jaar gevangenis voor het begaan van de zogenaamde ‘ingewandenmoord’. Bij zijn vriendin had hij via de vagina en anus ingewanden eruit getrokken en zo was zij een afschuwelijke dood gestorven. Ziet u het voor u? Dit krijg je toch bijna niet verzonnen? Ben je dan niet goed ziek in je hoofd? Schijnbaar is de rechter die het vonnis uit moest spreken inmiddels ook behoorlijk blasé geworden van alle gruweldaden waarover hij uitspraak moet doen, vandaar dat deze psychopaat maar twaalf jaar kreeg en dat ook nog eens zonder opgelegde TBS. Als hij iedereen om de tuin weet te leiden door goed gedrag te vertonen dan staat hij met een paar jaar weer op straat. Dus dames, benen bij elkaar!
Maar gelukkig heb ik afgelopen zaterdag gemerkt dat ik toch gewoon ook kan genieten van simpele dingen, zoals de jaarlijkse correspondentendag van de Kempenpers. Het zijn vaak dezelfde die komen en af en toe zie je een nieuw gezicht. We gingen naar de chocoladefabriek van Winters in de Dijkstraat, bonbons maken (en opeten!). Wist geeneens dat die daar zat. Normaal hou ik helemaal niet van actief meedoen met dit soort dingen. Ik druk dan het liefst mijn snor. Maar mijn grote zwak is chocolade en vooral wit. Ik haal het nooit in huis want dan moet het ook op en het liefst meteen een hele reep. Het leuke is dat zo’n groep schrijvers, fotograven en de redactie eigenlijk elkaar niet zo vaak zien en wat ‘ons’ dan bindt is de gezamenlijke opdrachtgever en voor die middag de lol in een chocoladefabriek. Eenmaal terug in het eetcafé is er een eenvoudige maaltijd, een quiz (vast onderdeel) en wordt er lekker geouwehoerd met z’n allen. Dan merk ik dat ik wat dat betreft absoluut niet blasé ben en gewoon simpel kan genieten van het gezelschap van mensen die je bent gaan waarderen in de loop der jaren. Gelukkig, er is dus nog hoop voor me!

Privacy. Door Miekel.

Privacy van mensen schijnt tegenwoordig een groot goed te zijn. Niet dat daar nou altijd zo zorgvuldig mee wordt omgegaan en in sommige gevallen terecht. Denk maar aan overvallers van winkels. Hang lekker op die foto’s van die lui. Hun recht op privacy is vervallen op het moment dat ze crimineel gedrag vertoonden. Aan de andere kant wordt het recht op het hebben van privacy nogal eens overdreven. Ik vind het een modewoord geworden zonder inhoud. Zo mag je op school niet filmen als je kind zijn verjaardagsfeestje viert in groep 1 en 2. Heeft te maken met de wet op de privacy, zo heet dat dan, foto’s nemen mag wel. Maar als een stagiaire op diezelfde school filmt in verband met haar afstudeeropdracht dan is de wet op de privacy ineens van tafel af. Hier fronsen mijn wenkbrauwen van en de lijnen in mijn voorhoofd worden dieper en dieper. Niet fijn.
Een mooi voorbeeld van het verkeerd interpreteren van het recht hebben op privacy is dat Peter R. de Vries zijn uitzending van afgelopen zondag moest schrappen omdat een rechter oordeelde dat de privacy van een pedofiele zeilinstructeur zwaarder woog dan het publieke belang. Pardon! Jawel, de privacy van de eerder veroordeelde pedofiele zeilinstructeur woog zwaarder dan het beschermen van kinderen tegen dit soort figuren. Die rechter heeft zeker zelf geen kinderen. Misschien zelfs geen schattige neefjes en nichtjes die als lekker hapje voor zo’n kerel kunnen dienen. Privacy?! ‘Kiss my ass’, zou ik bijna denken.
Die man is in 2004 veroordeeld voor kindermisbruik. Kreeg een taakstraf (????) en een verplichte behandeling. Tevens mocht hij drie jaar geen les geven aan kinderen. Deze laatste regel overtrad hij al eerder en moest toen zes maanden de cel in en nu geeft hij gewoon weer
vrolijk zeilles, terwijl de drie jaar nog niet verstreken zijn. De privacy van je kind stelt dus niks voor, maar dat weten we sinds het GGD onderzoek naar seksuele gedragingen van kinderen vanaf twaalf jaar, al helemaal zeker.
Wat vind u nou van zo’n onderzoek van de GGD? De vragen alleen al. Ik begrijp op zich dat ze een beeld willen hebben van wat er allemaal speelt op dat gebied bij pubers, maar de vragen zijn zo extreem. Als ik die voor zou leggen aan mijn bijna twaalfjarige oudste, dan zou ze me bij sommige vragen aankijken alsof ze water zag branden. Brandend zand mag ook! Door de vraagstelling zou je als normaal kind bijna gaan denken dat je abnormaal bent omdat
je nog niks of bijna niks gedaan hebt.
Ik denk dat er inderdaad heel wat gebeurt op de middelbare scholen, maar ik ben er ook van overtuigd dat extreem gedrag slechts bij een minderheid voorkomt. En alsof die eerlijk zouden invullen wat ze allemaal uitvreten.
Ik hoorde van een meisje die zei dat ze antwoorden zou invullen waarvan zij dacht dat, dat de antwoorden waren die de GGD zou willen horen. Volgens haar dan, hè! Nou, daar ga je dan met je onderzoek. En vergeet nog even het feit, dat ouders de ingevulde vragenlijst zouden kunnen lezen, dan wordt er toch helemaal niks meer naar waarheid ingevuld. Privacy? Waar hebben we het over. Zeg, twaalfjarige, vertel eens tegen ‘ome GGD’, heb jij het al eens gedaan? En zo ja, met hoeveel dan al? En wat deed je allemaal? Gewoon op-en-neer sex, of ‘the full works’?
Wat zou Jan Wolkers hier nou van vinden? Hij heeft onze generatie (40 plus) toch Turks Fruit voorgeschoteld. Als je niks gewend was, was die best heftig om te zien. Mijn hormonen gingen toen wel met me aan de loop en..... ik liep lekker mee. Met de privacy van Rutger Hauer en Monique van de Ven was het ver te zoeken. Nou, eigenlijk ook weer niet, want je kreeg het in close-up voorgeschoteld. Die privacy had toen nog wel degelijk inhoud, in tegenstelling tot nu. Mensen, haal je geen illusies in je hoofd. Wij hebben in Nederland geen enkele privacy meer en met de moraalridders die momenteel ons land in hun greep hebben, wordt het er alleen maar slechter op. Privacy.....kiss my ....!

Maxima. Door Miekel

Wat een gezeur toch allemaal over de uitspraak van Maxima dat ‘De Nederlander’ niet bestaat, terwijl nota bene de toespraak van tevoren doorgelezen is door moraalridder Balkenende, breedbekkikker Hirsch Ballin en knettergekke minister van Integratie Ellen Vogelaar. Die zijn er toch ook niet over gevallen. Wat zeurt iedereen dan toch?!
En als mosterd na de maaltijd moet de voorzitter van de Bond van Oranjeverenigingen zich er ook ineens tegenaan bemoeien, alsof ze voelen dat ze toch ook een mening moeten verkondigen. Die vond het ‘jammer en curieus’ dat de prinses de Nederlandse identiteit nog niet gevonden heeft. Komen ze wel wat laat mee. Deze reactie is daarom ook vast in gegeven door alle commotie die eromheen is ontstaan. Door deze, dus zeker niet spontane en oprechte actie, zetten ze zichzelf en hun geloofwaardigheid mooi voor schut.
Verdonk doet natuurlijk ook weer een duit in het zakje met haar uitspraak dat ‘Maxima het Nederlandse volk tekort heeft gedaan’, maar ze houdt het kabinet hiervoor verantwoordelijk. Dat dan weer wel. En over onze geblondeerde volksmenner ga ik het al helemaal niet hebben.
Ben maar blij dat ‘De Nederlander’ niet bestaat. Zouden we mooi klaar mee zijn. Stel je voor dat JP het prototype Nederlander zou zijn met zijn ChristenUnie kompaan als goede tweede. Moet je toch niet aan denken.
Stel je voor dat we allemaal met geblondeerde koppen brallend door de straten liepen te provoceren als zijnde ‘De perfecte Nederlander’ . Moet je toch niet aan denken.
Stel je voor dat in de Achterhoek of in het noordelijke puntje van Groningen of het meest westelijke puntje van Zeeland, het prototype van ‘De Nederlander’ zou wonen. Daar moet je toch niet aan denken. Dat moet je echt niet willen.
Dus, laten we ophouden met die mierenneukerij waar een groot deel van het zichzelf
respecterende en de zwaar overschatte zogenaamde experts zich mee bezig houdt.
In plaats daarvan zouden we trots moeten zijn op onze Maxima. Ja, u leest het goed. Onze Maxima. Wij boffen maar dat onze toekomstige koning Willem-Alexander tegen haar aangehost is. Hij heeft hier een wel heel goede vrouw aan, die een bijzonder positieve invloed op hem heeft en hem in een paar jaar tijd omgetoverd heeft van Prins Pils tot een serieuze kandidaat voor de troonsopvolging. Daar kunnen de andere koningshuizen in Europa een puntje aan zuigen. Ik bedoel maar, kijk alleen maar naar buurland Belgie. Pfff, daar ben je mooi klaar mee als onderdaan.
En nou moet dat arme mens, Maxima, zich in alle bochten wringen om haar verklaring toe te lichten. Aan al die dombo’s die haar niet begrijpen of beter gezegd niet willen begrijpen, moet ze uit de doeken doen wat ze nou werkelijk heeft bedoeld. Schei nou toch uit man!
Bovenste beste Maxima, luister eens naar Miekel. Ik zeg; niet doen. Gewoonweg niet doen! Je bent een slimme meid, duidelijk op de toekomst voorbereid. Je hebt Willem-Alexander op je geheel eigen charmante wijze getemd en ‘opgeleukt’ en geloofwaardig gemaakt. Je hebt drie mooie meiden op de wereld gezet, waarvan de oudste ooit koningin zal worden van onze kinderen. Blijf lekker die spontane Maxima die we kennen en zie al die muggenzifters als zijnde een beetje dom.
Wat Miekel betreft zou je tegen al die zeikerds het volgende mogen zeggen: ‘Krijg toch allemaol de klere!’ Het toppunt van integratie lijkt me dat. Zijn ze ook meteen allemaal uitgeluld. Maxima voor Koningin!

Beugelbekkie. Door Miekel

Er is al een lange weg afgelegd, maar sinds maandagochtend hebben wij dan toch een heus beugelbekkie in huis rondlopen. Jawel! En ze is er trots op!! Hah!
Als peuter sprak ze onverstaanbaar. Ik verstond haar wel, maar ja, ik ben dan ook Miekel. We dachten gewoon dat ze wat laat was met praten en dat zou op de kleuterschool wel heel snel verbeteren. NOT.
De kleuterjuf die ze kreeg, een schat met lange blonde engelenharen, stond al vijfentwintig jaar voor de kleuterklas, en haar oordeel was binnen twee weken geveld.... er was meer aan de hand. Okay, wij naar de logopedie en jawel er was inderdaad meer aan de hand. Ons vrouwtje had een heel hoog en smal gehemelte en ze moest aan de logopedie. Als ze ouder was en voldoende gewisseld had, dan zou ze zelfs opnieuw moeten leren slikken want, ons wijffie slikte nog als een baby.... je zag nog altijd d’r tongetje naar voren piepen zoals je dat ziet als je een baby te eten geeft. Maar na een jaar logopedie sprak ze perfect, dus dat hadden we gehad.
Vorig jaar, zes jaar later dus, was dan het moment daar dat de tandarts zei dat ze maar eens een afspraak moest gaan maken met de beugelboer. Ik kwam met mijn verhaal over dat opnieuw moeten leren slikken, want hoewel inmiddels tien jaar oud, zag je nog altijd d’r tongetje naar voren piepen, dus maar weer even naar de logopedist en jawel, eerst moest er opnieuw geleerd worden om goed te slikken en dan pas konden we naar de beugelboersmid. Dus wij twee keer in de week naar de logopedie. Haar lipspieren moesten ook sterker worden, dus oefenen met flessen water optillen door een knoop tussen lippen en tanden geklemd te houden waaraan weer een touwtje zat dat weer aan de fles bevestigd was. En iedere keer meer water erin bla bla bla. En zo waren er wel meer oefeningen waar ze allemaal een hekel aan had, maar die ze toch allemaal braaf deed. Dat is fijn als dat zonder gemekker gedaan wordt!
Toen dat allemaal achter de rug was konden we naar de beugelboer. Ze had er wel zin in. Maar helaas, ze kreeg het ergste van het ergste, een buitenboord petjesbeugel, waarbij Willempie qua uiterlijk nog super intelligent lijkt. Veertien uur per dag moest ze dat ding op, maar hoe langer ze hem zou dragen, hoe beter het zou zijn, zeiden ze. Mijn dappere dodo zei meteen: ‘Ik doe hem zo lang mogelijk op, des te eerder ben ik van dat stomme ding af.’ En dat deed ze dus ook. Ze zou er een jaar rond mee moeten lopen, maar mevrouw heeft het gepresteerd om dit met ruim vijf maanden te verkorten. En ze had echt een hekel aan dat ding hoor! Kort nadat de beugelboer al tegen haar had gezegd dat ze verwachtte dat hij eerder uitmocht omdat ze het zo goed deed, was ik stiekem getuige van het volgende schouwspel. Tijdens de avond wasrituelen alvorens het naar bed toe gaan, lag ‘hij’ op haar wastafel. Ze boog zich vol afschuw naar dat ding en zei: ‘Zo stom ding, van jou ben ik binnenkort mooi af.’ Erger dan die petjesbeugel vond ik eigenlijk haar binnenplaat die twee keer per week met een sleuteltje een slag gedraaid moest worden zodat de ruimte steeds groter werd en dus haar gehemelte breder maakte. Naarmate de spleet groter werd nam het geslis en geslurp toe. De hoeveelheid speeksel werd alsmaar meer naarmate de spleet groter werd. Geen charmant en smakelijk geluid omdat de hele dag door te horen. Ze sprak af en toe ook met consumptie, zullen we maar zeggen.
Drie weken geleden heeft ze een ‘plaatjesbeugelaftelvel’ gemaakt. Iedere dag streepte ze een dag door en onderaan bij dag nul stond een mond vol tanden met een hekwerk erop getekend met daaronder Ugly Betty! Het vel is nu van de kast gehaald. We zitten in de volgende fase. Helaas mocht ze geen kleur kiezen. Daar had ze zelfs ook nog een lijstje van gemaakt. Eerst lichtblauw, hadden ze dat niet dan lichtgroen en hadden ze dat ook niet dan maar geel. Nu zitten we de komende twee jaar tegen een Ugly Betty aan te kijken. Voordeel is wel dat ik haar nu weer gewoon een dikke kus kan geven zonder tegen een buitenboordhekwerk aan te klappen met mijn lippen. Apetrots is Miekel op d’r dappere beugelbekkie!

Talent. Door Miekel

Ik ben een paar weken geleden ‘Op zoek naar Evita’ gaan kijken. Had ik zin in. Ik heb de zoektocht naar Tarzan destijds niet gevolgd, omdat ik niet echt opgewonden raak van een bosjesman met een lappie voor zijn kruis. Bovendien kan je niet alles volgen. Voor dat je het weet hang je uren voor het kastje.
Maar voor Evita voelde ik wel iets. Misschien omdat het net iets eerder begon dan alle andere series en toestanden in het nieuwe seizoen. Misschien ook wel omdat de lange zwoele zomeravonden toch niet meer kwamen en wat moet je anders op zondagavond?! ‘Sport kijken’, zullen sommige misschien denken. Forget it! Zeker naar al die over het paard getilde zogenaamde ‘kale-kletskop’ voetbalkenners die tot op het bot een stompzinnige wedstrijd analyseren, terwijl het gewoon heel simpel is.... die bal moet in het doel van de tegenstander en degene die dat het meeste lukt is de winnaar. Is dat nou zo moeilijk?
Die voetballers zelf moeten ook niet lopen miepen. Die verdienen bakken met geld en daar zullen ze voor moeten werken. Nou ja, werken. Ze zullen moeten presteren voor de club waarvoor ze spelen. Maar even terug naar Evita.
Leuk programma. Veel talent. Maar hadden ze nou niet een betere presentator kunnen vinden in plaats van die babyface die net de luiers ontgroeid is en maar wat popie jopie uit zijn nek staat te lullen. Wat een looser. Frits Sissing heet hij. Nou zijn naam heeft hij al niet mee. Ik bedoel maar.... Sissing!! Als je Neelie Kroes dit heel snel tien keer achter elkaar laat zeggen met haar mega overbeet (Hadden ze toen nog geen beugels?) dan klinkt het helemaal koddig. Maar eigenlijk is die Frits geeneens koddig te noemen. Die vent weet niet waar hij over praat. Kapt respectloos Willem Nijholt steeds maar af omdat die iets te lang over zijn uitleg doet. Maar juist die uitleg door een vakman als Nijholt is prachtig om naar te luisteren. Daar steek je als thuiszittend publiek nog wat van op en bovendien motiveert hij die meiden natuurlijk enorm. Je merkt ook aan alles dat ze hem op handen dragen. En terecht! Sinds Oebele kan hij bij mij in ieder geval ook al niet meer stuk.
En dan staat daar zo’n Frits Sissing is een te glimmend pak, met een te gemaakte glimlach om zijn lippen een beetje te raaskallen. Hij heeft de uitstraling van een gepelde banaan. Werkelijk! Had de Avro Karel van de Graaf deze show niet kunnen geven als laatste job voor hem. Dat zou toch een mooi afscheidsgebaar geweest zijn na achtendertig jaar trouwe dienst. Zo’n Karel komt toch veel professioneler over dan baby Frits. En je hoeft geen verstand van de showbizz te hebben, want ze hebben nog een driekoppige vakjury en Willem. Bovendien heeft het publiek thuis de touwtjes in handen. Zij beslissen wie er in de sing-off komt en alleen Willem kan er eentje redden. Grappig eigenlijk om te merken dat deze formule (dat het publiek stemt) hem niet bevalt. Je merkt dat aan zijn reactie en hoe dat hij zich tot het publiek richt met tips waar ze op moeten letten. ‘Niet alleen maar stemmen op het mooie plaatje. Let op de ogen mensen!’ Die man is zo’n intens theaterbeest. Zo’n vat vol kennis. Hij geniet zichtbaar van de optredens met zijn slangenleren laarzen aan. ‘Ze waren al dood toen ik ze kocht! De driekoppige vakjury bestaat uit Pia Douwes, ooit zelf Evita gespeeld, Erwin van Lambaart, theaterproducent en de Belgische acteur Peter van de Velde. En die laatste is wel erg gecharmeerd van Brigitte. Ook mijn favoriet, dus ik snap hem. Maar het zal me niet verbazen als die twee al wat hebben en zoniet dan gaat dat nog gebeuren voordat de finale daar is. Je voelt die erotische spanning dwars door de beeldbuis naar buiten trillen. Ach, wat een emoties allemaal.
Maar wat is het mooi als je talent hebt en dat zo in kan zetten. Mooi als je er je brood mee kan verdienen en zoveel mensen er mee kan plezieren. Nog knapper is het als je nul komma nul talent hebt en dan toch met je kop op de buis verschijnt, er je geld mee verdient en er zoveel mensen meer kan ergeren. Vanaf heden laten we dat vallen onder het kopje ‘Sissingtalent’. Geen ster op de Walk of Fame, maar een vernoeming in Miekel’s column! Ook een prestatie!

Fases. Door Miekel

Het was een slopend weekend voor Miekel & Co. Wel leuk hoor, maar vermoeiend.
Het ene moment liep ik mijn schoenzolen stuk in de Amsterdamse Jordaan en werd ik aldaar zowaar bijna van mijn sokken gereden door een Tuk Tuk! Jawel, een Tuk Tuk. En nog diezelfde avond zaten we in het Dommelsche op een housewarming party. Het kan verkeren.
Nu heb ik reeds in 1989 in een echte Tuk Tuk door Bangkok gescheurd. Met ware doodsverachting namen wij, vier grote westerlingen, plaats in de op kleine Thaaitjes gebouwde Tuk Tuk. Ramsvol zat ie en de motor rookte flink door de krachtsinspanning die het moest leveren. Bangkok was toch al verstikkend heet, dus die extra dampen deden ons nagenoeg niks meer. Het droeg alleen maar meer bij aan het echt doorleven van het Thaise bestaan. Als rugzaktoerist is dat namelijk het ultieme. Je stort je tussen de locals en doorleeft het land. Je reist met openbaar vervoer, eet de lokale (heerlijke) hap en slaapt in kleine pensionnetjes. De racekak en de kakkerlakken krijg je er gratis bij. Het is afzien, toegegeven, maar zelfs op je meest ellendige moment weet je direct dat het later een van de mooiste reisverhalen oplevert, die je nog vaak kan vertellen. Wel steeds tegen nieuwe vrienden en bekenden anders wordt het alsnog afgezaagd. Maar goed, in 1989 reisden dus nog geen hordes toeristen naar het wonderschone Thailand. Het was nog onbedorven en puur. Maar niets blijft zoals het is. Ook dat werd dit weekend duidelijk.
Zaterdag en zondag gaven mij een mooi beeld van hoe de diverse mensen in je omgeving laveren door het leven. Sommige nog jong en vol verwachtingen. Andere met juist weer een illusie armer. Stappen die gezet worden zijn soms goed doordacht of worden genomen uit noodzaak. Niet iedereen heeft daar altijd een keuze in. Toch vind ik het wel mooi om te zien hoe mensen beslissingen nemen die, hoewel ze het niet altijd ten volle beseffen of waarvan ze de gevolgen niet helemaal van kunnen overzien, behoorlijk ingrijpend kunnen zijn. Het ouderlijk huis verlaten. Op kamers gaan. Voor het eerst gaan samenwonen. Je begint ergens aan met de beste bedoelingen en dat kan goed of verkeerd uitpakken. Soms moeten verwachtingen bijgesteld worden doordat het leven samen niet loopt zoals het zou moeten lopen. Relaties houden op te bestaan.
Wij hadden een afscheidsborrel op zondag. Het huis waar ‘een stel’ dertig jaar gewoond had is verkocht en de stap om te verhuizen naar een kleinere woning is gezet. Lekker dichtbij de kinderen en kleinkinderen. Een mix van buurtbewoners was aanwezig. Verschillende van hen wonen, net als de afvalligen, al dertig jaar in de buurt. Je ziet, als redelijke nieuwkomer, dat er een basis is gelegd in al die jaren waarin ze bijna gelijktijdig hun huizen gebouwd hebben, waar hun kinderen met elkaar gespeeld hebben, ouder werden en met eerste verkeringen aan kwamen zetten, die ook allemaal wel een keer moesten blijven slapen. De buurtkinderen trouwden en de eerste kleinkinderen kwamen. Volop medeleven als er eens iets niet loopt zoals gehoopt. En nu? Kleinzonen van twaalf jaar die een kop groter zijn dan oma, die daar overigens breed lachend van staat te genieten. Nieuwe stappen worden gezet. Buurten veranderen of je wilt of niet.
En het is altijd maar weer afwachten wie de nieuwe buren zijn. Saskia Noort heeft er zelfs een thriller over geschreven. Soms valt het mee, soms valt het tegen. Ze zeggen altijd: ‘Vrienden kun je kiezen, familie niet’, maar dat geldt eigenlijk ook voor buren. Je gaat ergens wonen en je weet totaal niet of het wel zal klikken. En natuurlijk, je bent niet met je buren getrouwd, maar het is toch wel erg leuk en fijn als je je een beetje geborgen voelt in je buurt. Dat het mensen van dezelfde bloedgroep zijn, zal ik maar zeggen. Dat als er stront aan de knikker is de hulptroepen paraat staan. Ben je op vakantie dat iemand je huis in de gaten houdt, en vooruit, ook meteen even je planten water geeft. Is er iets te vieren dat de drank dan rijkelijk vloeit en er lekkere hapjes in overvloed zijn. En als er verdriet is, dat er medeleven is, ook al zijn er soms zaken waarbij je niet altijd direct kunt helpen. Dat gevoel heb ik zondagmiddag gekregen en daar heb ik toch stiekempjes van staan te genieten. Natuurlijk onder het genot van een glas wijn, maar toch nuchter genoeg om de verschillende levensfases te registreren. Dat is een van de mooie dingen van ouder worden. Het herkennen van fases omdat je ze zelf al doorlopen hebt en tegelijkertijd nog vol verwachting uit kunnen kijken naar wat de volgende fase je zal brengen. Ik weet het, het klinkt on-miekels braaf, mag het voor een keer? Braak!!

Druif. Door Miekel

Oké, ik geef het toe. Ik ben een vrij ongeduldig typetje. Het is in de loop der jaren en dus met het stijgen van mijn leeftijd wel wat verbeterd, maar de aard van het beestje is toch ietwat heftig. Dus wat ik in mijn kop heb, heb ik niet in mijn kont, zoals dat zo plastisch heet.
Zo hebben wij een druif in de tuin. Werkelijk prachtig door de vorige eigenaren van ons huis aangeplant en zodanig, met het groeien van de struik en diverse takken, gedrapeerd dat het werkelijk een mooi vol bladerdak heeft opgeleverd. Zo’n bladerdak waar veel mensen een moord voor zouden doen om dat in hun tuin te hebben. In het buitenland ga je er zelfs speciaal voor naar op zoek. Een lommerrijke plek om heerlijk in de natuurlijke schaduw te genieten van een goed glas wijn en een lekker kaasje. Ik noem maar iets hè!
Ja, dat zouden wij hier ook moeten kunnen doen in onze eigen achtertuin. Maar nee hoor, in plaats daarvan sta ik om de haverklap die takken te snoeien. Ik sjouw om de haverklap een volle cliko richting straat. Zo vol van die druif dat de rest van het tuinafval er weer niet bij kan, waardoor ik noodgedwongen ‘the night before’ de ophaaldag, de buurt afschuim naar lege of halfvolle groenbakken. Maar goed dat hier het systeem van betalen per gewicht nog niet ingevoerd is, want dan gaat dat lenen van de bakken van de buren natuurlijk ook niet meer. En dan hebben we het nog niet over het vroegtijdig afknippen van alle druiventrossen, want ze laten rijpen om ze daarna op te smikkelen is er niet bij.
Ten eerste hou ik niet van pitjes in druiven. U begrijpt het al, ik koop dus bij de supermarkt pitloze druiven. Wel net zo makkelijk. Ten tweede, mochten ze al de kans krijgen tot rijpen dan vallen die rijpe krengen op mijn tuinmeubilair en tafel. Die staan natuurlijk pal onder mijn druivenbladerdak, want het zit immers toch zo gezellig. Ja, heel fijn met die paarse geplette druiven op de zittingen.
Ik zeg met name, als ze al de kans krijgen, want die krijgen ze bijna niet, omdat wij door die ‘prachtige’ druif hier werkelijk een invasie aan vogels hebben, waar Afred Hitchcock jaloers op geweest zou zijn toen hij ooit op zoek moest naar ‘figuranten’ voor zijn ‘Birds’.
En die vogels en zeker die rotduiven, schijten dus de hele boel onder. Buiten zitten onder een natuurlijk romantisch bladerdak? Vergeet het maar! Je bent eerst een half uur bezig om overal het schijt vanaf te soppen. Dan moeten de gevlochten stoelen weer drogen, want anders heb je een natte broek en tegen die tijd is de zon weer weg, want die heeft verrekte weinig geschenen deze zomer. Hoezo global warming? Duuh!
Ook houdt het bladerdak veel licht tegen zodat wij binnen vaak het gevoel hebben tegen een zonsverduistering aan te zitten kijken en daar wordt een mens ook niet vrolijk van.
In ieder geval, Miekel is het nu spuugzat. Het kreng gaat eraan. Niet helemaal, gebiedt de eerlijkheid te zeggen. Op de drie beginpunten laten we de stammen en een klein, ietsie pietse, echt heel pietepeuterig bladerdakje staan, alleen voor het gevoel dat het zo mooi had kunnen zijn en omdat Henk, de vorige bewoner, het met zo veel liefde heeft geplant en gecultiveerd tot wat het nu is. Een walhalla voor vogels. Sorry Henk!
Deze week gaat het gebeuren. De clicko van de buren hebben we te leen, dus daar moeten we misbruik van maken. ‘Eigenlijk’, zei mijn partnerlief, ‘moeten we dat pas eind september doen, dan is hij uitgebloeid’. Maar de natuur helpt een handje mee. Liep moedertje natuur in het voorjaar al een maand voorruit, dat stramien houdt ze vast voor het najaar, dus dat ding moet er vandaag nog aan geloven. Raus damit! Ik heb het er helemaal mee gehad. Het zal waarschijnlijk weken duren voordat we de zooi in de groenbakken weggewerkt hebben, maar de voldoening zal groot zijn.
Een van bamboe gevlochten dak is ook mooi om onder te zitten. Een paar rollen prikkeldraad met 220 volt stroom erover heen zodat die rotduiven, die altijd op een ander zitten en niet bij hun eigen duivenmelker, vet geroosterd worden. Zal dat smaken duivensoep?
Ik ga vandaag nog even een bakje pitloze druiven kopen om alvast in de stemming te komen.

Amuseur. Door Miekel

Ik moet zeggen dat ik er toch wel even van stond te kijken hoor. Die Jos! Knijpt er zo maar tussenuit. Vrij onverwachts eigenlijk. Ik had wel gelezen dat hij opgenomen was met darmkanker en geopereerd moest worden. Later kwam het bericht dat hij in coma gehouden werd omdat de voedselopname niet goed verliep, waardoor het herstel van de wond te langzaam ging en dan ineens is die man er niet meer.
Toch een vreemd gevoel, want jarenlang is hij bij je over de vloer gekomen en dat voelt dan heel vertrouwd. Ik moest ook meteen aan Frank denken. Zijn partner met wie hij al sinds mensenheugenis samen was. Frank Sanders heeft een paar jaar geleden nog de strijd gewonnen tegen kanker, maar Jos was meteen de klos.
Ik heb ze alle twee altijd heel sympathiek gevonden. Misschien komt dat omdat ik een zwak heb voor homo’s. Waarom weet ik niet. Ja, misschien weet ik het wel. Vanuit een vrouwelijk standpunt bekeken kan je er natuurlijk lekker mee beppen en dollen. Je kan ze knuffelen en vastpakken zonder dat je ook maar iets te vrezen hebt want seksueel gezien ben je toch niet aantrekkelijk voor ze.
Vanuit een mannelijk standpunt bekeken hoef je je tegenover hen niet macho te gedragen wat je vaak wel hebt als je met een stel vrienden samen bent en iedereen staat tegen elkaar op te stoeven. Daar staat dan wellicht wel tegenover dat je in seksueel opzicht interessant voor hen kan zijn, maar als ze weten dat je al met iemand bent, hanteren ze natuurlijk dezelfde normen zoals een hetero zou moeten doen. Bezet is bezet. Ook weten ze, helaas vaak uit eigen, aan den lijve ondervonden, ervaring dat ‘bekeren’ geen zin heeft. Of zoals Jos zei in een interview: ‘Je moet elkaar andersheid accepteren.’ Hoewel ik Jos Brink de laatste jaren wel erg braaf en belegen vond, heeft hij natuurlijk toch voor ontzettend veel mensen heel veel betekend.
Hij was een amuseur, een woord uitgevonden door Sonneveld, en dat beschrijft misschien nog wel het mooist de mens en vakman Jos Brink. Hij wilde mensen plezieren, vermaken op een ouderwets leuke manier. Zonder te schofferen. Tegenwoordig is dat bijna onmogelijk omdat de humor, net als de maatschappij, zoveel harder is geworden.
Maar Jos, met zijn ‘Wedden Dat’ assistente Sandra Reemer, kon haar gewoon kroepoekje noemen zonder dat half tolerant Nederland begon te blèren dat hij discriminerende taal gebruikte. Ook gaat hij de geschiedenis in als officiële ‘kusser’ van koningin Juliana. Dat had nog niemand eerder gedurfd, maar Jos kwam er mee weg.
Ruim veertig jaar heeft hij in het vak gezeten. Wilde eigenlijk kunstschilder worden, maar zijn vader die zelf zo graag acteur was geworden, duwde zijn zoon de richting in die hij niet had kunnen gaan. De schilderijen die Jos produceerde waren daarom geen gril zoals je vaak ziet bij zoveel bekende acteurs of zangers die ineens hun populariteit nog meer denken uit te kunnen buiten door wat verf op een doek te kwakken. Nee, Jos Brink was een heel verdienstelijk schilder. Ook heeft hij veertig boeken op zijn naam staan. Niet dat ik er een van ken. Ik hoor gewoon bij de grote groep mensen die hem kennen van theater en teevee. In het interview dat herhaald werd ter nagedachtenis aan hem hoor je dan dit soort dingen. Die man was bevlogen in alles wat hij deed.
Jos Brink, amuseur, echtgenoot, acteur, musicalster, zanger, cabaretier, liedjesschrijver,
dichter, schrijver, columnist, schilder, stervensbegeleider en predikant. Jos Brink de mens, geliefde van Frank, kusser der koningin en amuseur van het Nederlandse volk is niet meer.
Zoals hij zelf zei in een interview: ‘Als ik morgen krak zeg dan heb ik een heel leuk leven gehad, maar ik wordt het liefst drieënnegentig natuurlijk!
Zijn laatste optreden is in theater Carré in Amsterdam waar hij donderdag opgebaard zal liggen zodat het publiek afscheid van hem kan nemen. Een waardig afscheid in Carré waar hij kind aan huis was. Jos wilde, volgens Frank, geen eenvoudige begrafenis, maar groots en meeslepend. Dat tekent de theaterman. Hoewel hij bescheiden was, deed hij niet aan valse bescheidenheid. Hij wist natuurlijk donders goed hoe het publiek hem op handen droeg en dus, wil hij geheel in stijl, een grootse en meeslepende begrafenis. Mooi, zo’n laatste optreden! Tot op het laatst amuseur.

Opschonen. Door Miekel

De komkommertijd is bijna over, alleen in mijn hoofd ben ik nog niet zover. Nu de scholen weer zijn begonnen komt er gelukkig wel weer een ritme in mijn dagelijkse bestaan en zolang dat maar niet het ritme van de regen is vind ik het best.
Na bijna drie weken verwend te zijn geweest met een heerlijk zonnetje in bella Italia viel bij terugkomst het weer wel erg tegen. Bah bah, ik had het gewoon stervens koud. U denkt misschien, Miekel wat zeur je nou, je hebt tenminste zon gehad. Klopt, daarvoor ga ik ook naar het buitenland. Degene die in Nederland zijn gebleven nemen willens en wetens het risico dat ze zeikweer over zich heen krijgen. Sneu, maar ja, dat weet je als je in kaaskoppenland blijft.
Op de teevee is ook weinig te beleven. Van ellende blijf ik zelfs reclames kijken. Cillit Bang heeft weer een nieuwe (nagesynchroniseerde) irritante en dodelijk stomme reclame. Zo’n vrouwmens die zonder enige gène een vies bad laat zien en niet gelooft dat Cillit Bang dat zo maar schoon kan krijgen. Als haar vertrouwde eigen merk dat al niet lukt, dan toch zeker Cillit Bang ook niet. Maar dat bad is wel zo verrekte vies dat ze onmogelijk de vergelijking kan maken met een ander middel want een ander middel heeft die smeerkees nog nooit gebruikt, anders zag dat bad er niet uit alsof er een kudde loopse gnoe’s in heeft liggen weken!
Je kan beter het geblondeerde hoofd van Wilders erdoorheen halen, misschien dat dan het bad schoon wordt...of je spoelt hem met het badwater weg. Is misschien ook een oplossing. Zou wel heel veel euro’s schelen die nu aan de beveiliging van die onruststoker worden uitgegeven.
Ik weet niet wat ik met die man moet. Het is zeker goed dat hij met zijn partij bepaalde zaken aan de orde stelt en bespreekbaar wil maken. Al dat diplomatieke gelul over tolerantie moet ook maar eens afgelopen zijn, daar zijn we veel te ver in doorgeschoten, maar Wilders maakt het af en toe wel erg bont. Op het moment dat de goeden onder de kwaden moeten lijden, houdt het voor mij op. Je kan niet zomaar een geloofsboek verbieden, dan is het eind zoek. Je moet de extremisten aanpakken. Uitroeien bij de wortel. Breng ze maar terug naar Marokko. Daar wordt veel minder getolereerd dan hier. Jongeren hoeven daar niet te flikken wat ze hier doen, want dat wordt meteen bestraft. Als dat al niet door de staat gebeurt dan gebeurt dat wel door de gemeenschap waarin ze wonen.Tot op zekere hoogte durf ik mezelf tolerant te noemen, maar dat wordt de laatste jaren behoorlijk op de proef gesteld. Voor economische vluchtelingen is hier geen plaats. Echte vluchtelingen verdienen een plek in de samenleving en ondersteuning om hun leven weer op te bouwen. Dit geldt ook voor eerste, tweede en derde generatie Turkse en Marokkaanse mensen. Voor allemaal geldt echter aanpassen en integreren. Des te schokkender vond ik de reportage ‘Sexy’ zaterdagavond op Nederland 3. Een serie portretten over jongeren vanaf veertien jaar en hoe zij hun liefdesleven beleven. Er zaten een paar mooie ontroerende verhalen bij, maar één verhaal was ronduit schokkend. Een Marokkaanse jongen, slim want hij ging graag naar school en wilde later dokter worden. Maar zijn verwrongen beeld over seks met (natuurlijk) Nederlandse meisjes was ronduit verbijsterend. Zij mocht alles bij hem doen, maar hij deed niks bij haar, want ja ‘Daar plast ze uit, weet je!’ Trouwen deed hij met een Marokkaans meisje want die was dan nog maagd?! Als hij seks had gehad interesseerde het hem niet of het meisje het ook fijn had gehad, die moest daarna maar ‘gewoon oprotten, weet je’! En dat moet dan dokter worden! Dat moet dan de tweede of derde generatie zijn die blijkbaar op veel punten geïntegreerd zijn en gebruik maken van alles wat Nederland hun te bieden heeft, inclusief onze dochters, maar qua normen en waarden nog verkeren in de nomadententen van hun Berber voorouders. Jezus & Mohammed nog an toe! Waar moet dat heen. Die jongen was verstandelijk gezien niet dom, dus hoe erg moet het zijn met de minder intelligente in die bevolkingsgroep. Misschien hebben we toch die geblondeerde pleeborstel Wilders nodig om het sterk vervuilde bad waarin ze leven eens grondig schoon te poetsen en te vullen met helder schoon zuiverend bronwater!

update door Miekel fan

Ja luitjes, of Miekel is op vakantie of Miekel fan. Maar vandaag zorgen we dat we weer helemaal bij zijn.

Impressione II. Door Miekel

Onderweg van Turijn naar ons vakantieadres aan de Italiaans bloemenrivièra begon de maag te knorren. Pasta tijd! De kustweg was een regelrechte ramp om je auto te kunnen parkeren, dus we gingen de berg op. Een slingerweg omhoog die ons naar Trattoria Cucco zou brengen. We bleven maar slingeren. Er stond, heel slim, geen afstand vermeld op het bordje, want anders rijdt er geen hond die berg op. Onderweg kwamen we nog langs een Ristorante Beppe, maar ik heb een schoonzus die Bep heet en daar heb ik een bepaalde associatie mee waardoor dat Ristorante Beppe even geen optie was. We zaten tenslotte niet op een maagperforatie te wachten. Nee, we gingen voor Cucco! Het terras bood een schaduwrijk uitzicht door het bladerdak van druivenranken. Buiten zat niemand, het was nog wat vroeg voor de lunch dachten we, maar nee, binnen zaten al wat ouden van dagen te eten. Toen hadden de alarmbellen al moeten gaan rinkelen. Ik liep naar binnen en de gezellig kletsende groep collega’s in de open keuken zagen mij. Ik kreeg een verstoord en hautain knikje toegeworpen waarna ik weer naar buiten hobbelde in afwachting van wat komen ging. Na zeven minuten, wat lang is als je dorstig bent, was er nog niemand langs geweest om te vragen wat we wilden drinken of om de menukaart te brengen. Dus ik weer naar binnen en begon over eten tegen de mensen die nog steeds gezellig in de keuken kletsend naar mij keken. Ja, mangiare kon, maar wel binnen, werd mij te verstaan gegeven. Ik pakte vervolgens twee menukaarten die op een gedekt tafeltje lagen om er mee naar buiten te lopen zodat we die daar konden bekijken. Foutje! Een vrouwtje van een jaar of dertig kwam naar me toe gesneld en pakte de menukaarten af, nou eigenlijk trok ze de menukaarten bitsig uit mijn handen en legde die op exact dezelfde plek terug waar ik ze vandaan gepakt had. Met veel gevoel voor precisie legde ze de menukaarten tot op de millimeter precies terug. Ze keek me streng aan en zei dat er binnen gegeten moest worden en niet buiten. De zin werd nog net niet afgesloten met een ferm basta, maar ik weet zeker dat ze het wel dacht.
Wel alle spaghettistengels bij elkaar dacht ik, bekijk het ff. Nou spreekt Miekel Italiaans zoals Manuel uit Fawlty Towers Engels praat, maar ik geloof dat ze toch begrepen hebben dat wij elders gingen mangiare. Wij gingen alsnog naar Ristorante Beppe waar we heerlijk gegeten hebben om vervolgens onze tocht te hervatten.
Marco de huiseigenaar heette ons welkom, gaf wat tips en vetrok. Tijd om onderuit te zakken.
Eenmaal op ons balkon gezeten met een fantastisch uitzicht op de bergen en in de verte de zee, was het al weer snel gedaan met de rust. Een groot wespenbeest zoemde om ons heen. En niet zo maar groot, maar flink groot. Neem een Nederlands formaat in gedachten maar dan in het kwadraat. Maatje Domino mus eigenlijk. Hij krijgt daardoor voor sommige misschien een lobbesachtige uitstraling, maar ik weet wel beter. Meerdere malen door een wesp gestoken gaat zeker bij zo’n formaat wesp bij Miekel alarmfase 1 in werking en staat alles op scherp. Ik vind namelijk dat je ten allen tijde alert moet zijn op onraad. Dat kan je uiteindelijk een hoop ellende besparen. Dus...de vliegenmepper was meegegaan op vakantie en deed heel effectief waar hij voor gemaakt was....hij mepte de reuzenwesp in 1 slag (okay, een paar slagen) morsdood. Groot of klein, het blijft een verpletterend effect!
Maar wat uiteindelijk de meeste indruk heeft gemaakt van de hele vakantie is dat wij de duivel in eigen persoon hebben gezien. Werkelijk! Een jonge man van ongeveer dertig jaar. Gitzwart keurig gekamd haar, er zat werkelijk geen haartje verkeerd. Een net zo keurig gekamd snorretje met ringbaard. Felle ogen in een zeer scherp getekend gelaat. De neus smal en de lippen streng. Maar die lach, oh die valse innemende lach. In zijn zwarte lange jas (zoals Fernandel die droeg!), met knoopjes tot op de grond, en voorzien van een wit boordje was hij werkelijk de verpersoonlijking van de duivel. Zelfverzekerd, zich bewust van zijn macht, paradeerde deze jonge pastoor door het dorp, zijn onderdanen een veelzeggende glimlach toewerpend. Wee je gebeente als ik je zondag niet zie in de kerk. Dit is een type dat zich door machtsspelletjes over een paar jaar een plek weet te verwerven in de Curie, de politieke tak van het Vaticaan. Dit wordt er een met een prachtige carrière voor zich. Volgens de maatstaven kan hij knap genoemd worden, maar zijn geest is verdorven. Een inquisitiekop die zo, zonder blikken of blozen, mensen ter dood zou kunnen veroordelen. Hij had een mooie rol kunnen spelen in Umberto Eco’s In de naam van de roos. Maar ook een Hollywood regisseur die op zoek is naar iemand die de rol van de duivel kan spelen, moet naar Italië afreizen. Dat het nog bestaat! Dat zo’n jonge vent zich hiermee inlaat. Tja, Italië is natuurlijk nog zo katholiek als de pest, maar tjonge jonge, moeders hou uw zoontjes ver van het misdienaarschap af, want het blijft niet bij kaarsen uitblazen!

Raad van State verbiedt verbreding A4 Leiden-Burgerveen

Amsterdam (BETTEN BEURSMEDIA NIEUWS) - De Raad van State heeft de verbreding van de A4 tussen Leiden en Burgerveen verboden. Dat blijkt woensdag uit een uitspraak van een zaak die was aangespannen door Vereniging Milieudefensie tegen de minister van Verkeer en Waterstaat.

De Raad van State oordeelde vandaag onder meer dat de bredere weg zal leiden tot een te hoge uitstoot van stikstof en mogelijk ook fijnstof.

Hadden we al niet zo een hoge pet op van Nederlandse rechters, gekker moeten ze het niet maken. Snappen die lui niet dat een stilstaande auto meer fijnstof veroorzaakt dan een rijdende? Hij staat immers met lopende motor stil en komt niet vooruit dus een enorm hoog verbruik als gevolg. Dat snapt toch een kind! Stommelingen, een goede doorstroming vermindert niet allen de luchtvervuiling maar bevordert ook nog eens de economie en vermindert irritatie.

Impressione. Door Miekel

In het land van Don Corleone komt de inspiratie als vanzelf. Nee, deze column is geen begin van een familiekroniek zoals Mario Puzzo’s Godfather dat is. Nee, slechts wat osservaziones die zich als vanzelf aan mij openbaarden en waarbij mijn fantasie vanzelf op hol sloeg.
Kijkend vanuit een hotelkamer in Turijn zag ik door een openstaand raam een tafel gedekt staan. Een tafel gedekt voor twee in een kamer in het huizenblok tegenover ons.
Een moeder die hoopvol wacht op haar zoon. Zij werd weduwe toen haar zoon Guiliano net zeven jaar was. Vanaf die tijd waren moeder en zoon als twee handen op een buik. Totdat er een andere vrouw in zijn leven kwam, weliswaar zijn eigen vrouw, maar toch. Toen hij nog studeerde en op zichzelf woonde kwam hij elke donderdag en vrijdagavond bij zijn moeder eten. Alleen zij maakte lasagne en spaghetti Bolognese zoals hij die het liefste at. En nog altijd dekt zij hoopvol de tafel voor twee, op donderdag en vrijdagavond, tevergeefs.

Zittend op een terras in een klein bergdorp, genietend van een Pastis, ziet Miekel van alles langs komen kuieren. Zoals die oude man, Vroeger ooit de bink van het dorp. Inmiddels weet hij dat hij dat gedeelte van zijn zijn al lang aan anderen over heeft moeten laten.
Een familiedrama voltrekt zich voor mijn ogen. Vader en, vooral, moeder zwaaien bemoedigend naar hun al lang volwassen zoon. Ze zwaaien hem vol goede moed na. Hij loopt half mank, waggelend en twijfelend een trap omhoog. Hij is ver in de dertig. Ooit een nakomelingetje en lichtelijk achterlijk. Wat ooit een mooi cadeautje had kunnen zijn, werd een zorgenkindje voor zijn ouders.

We zitten bovenop een berg. Het laatste dorp aan het einde van de weg. Op het slingerweggetje naar ‘ons’ dorp komt ons een auto met een Nederlands nummerbord tegemoet rijden. Dat valt op want er zijn hier in dit gebied van Italië niet veel Nederlanders. Naast de bestuurder, een man van dertig plus, zit een oud Italiaans vrouwtje gelukzalig te lachen. De man naast haar lacht even gelukzalig mee. Het is haar enige zoon Massimo. Hij is getrouwd met een Nederlandse vrouw, die twintig jaar geleden met haar ouders in dit gebied op vakantie kwam. Het bleek meer dan een vakantieliefde tussen Massimo en Petra, dus hij vertrok vijftien jaar geleden naar Ollanda, zijn mama alleen achterlatend op de berg. Een heel jaar lang kijkt ze uit naar zijn komst in de zomervakantie. Drie weken lang is hij dan weer van haar. Ze ziet haar schoondochter en kleinkinderen natuurlijk ook graag, maar het gaat haar in eerste instantie om Massimo. En het is wederzijds. Overgelukkig rijden ze met z’n tweeën berg op en berg af. Familiebezoekjes hier en daar, terug naar zijn roots. Petra en de kinderen vermaken zich op het strand. Zij heeft al lang geaccepteerd dat ze haar Massimo (ja, hij is ook ook van haar), in de zomervakantie amper ziet. Wat is erger? Schoonmoeder een heel jaar om je heen hebben of drie weken per jaar, en dan nog part-time ook. Ze roept, ook gelukzalig, naar haar spelend kinderen op het strand of ze zin hebben in een Gelati!

Een markt in San Lorenzo Di Mare. Een Duitse vrouw, type overjarige hippie, met kleurloos grijs dof slierterig haar en slechte tanden. Ze verkoopt kleding gemaakt uit hennep. Ooit hier blijven hangen na een vakantie waarin ze de liefde van haar leven, Marco, ontmoette. Helaas was de liefde van Marco voor haar na acht jaar op. Hij verliet haar voor een ander en hij zou slechts de eerste zijn van een hele reeks mannen die haar steeds maar weer verlieten. Zo kwam Antonio en ging hij weer, net als Gino, Luca en Bernardo. Terug naar Die Heimat was geen optie. De keus tussen pasta of Kartoffeln was snel gemaakt. En wie weet komt Marco ooit wieder.

Essent - ology. Door Miekel

De maandagmorgen begon goed. Er stonden wat leuke dingen voor die dag op het programma en alvorens daaraan te beginnen dacht ik nog maar eens even naar de financiële toestand van ondergetekende te kijken. Zo tegen het eind van de maand kan dat geen kwaad.
Had ik het maar niet gedaan. Wat zo mooi begon eindigde in een rampenscenario waar de makers van de film Titanic nog een puntje aan kunnen zuigen.
En wat veroorzaakte dit allemaal? Juist ja, Essent had zich weer eens van zijn beste kant laten zien door gewoon weer een fout voorschot van mijn rekening af te halen, terwijl toegezegd was dat dit met ingang van juni gecorrigeerd zou zijn. Mis! Het zou Essent ook niet zijn als dit gewoon goed ging. Ik had het kunnen weten. Leer ik het dan nooit? Er is niemand, er is werkelijk geen instelling die bij mij zo snel mijn bloed kan doen koken als Essent, dat moet ik ze na geven.
Nadat mijn oog gevallen was op het foute maandbedrag reageerde mijn lichaam meteen. Mijn bloeddruk steeg naar gevaarlijke hoogte, mijn neusvleugels begonnen te trillen, mijn onderlip probeerde woorden te vormen met mijn bovenlip maar dat mislukte faliekant. Slechts een happen naar lucht was alles wat de twee helften van mijn mond los van elkaar voor elkaar kregen. De stoom kwam uit mijn oren en net op een moment dat ik dacht te ontploffen, vormden mijn lippen een grote dikke vette vloek. Die ontlading nam echter slechts een fractie van de druk weg die was ontstaan.
Het schijnt niet mee te vallen om een voorschot te wijzigen. De eerst opkomende gedachte was om het bedrag gewoon meteen te storneren en het juiste over te maken. Maar dat zou geen lucht geven aan mijn kokende bloed. Nee, ik moest iemand door de lijn kunnen trekken. Zij verpesten mijn humeur op maandagochtend, dan zou ik ook eens iemand z’n humeur gaan verpesten. Moeten ze maar niet op de klantenservice van Essent gaan werken.
Heel kortaf, aangevuld met veel hopeloos gezucht, deed ik mijn verhaal. Met de jaarafrekening in mei hadden ze gedacht ons weer eens hoger in te schalen, waarna ik meteen gebeld had en het maandbedrag naar beneden had gekregen. Dat zou met ingang van juni aangepast worden. En nee, ze konden destijds het voorschot van mei waarop het te hoog ingeschaalde maandbedrag al was ingehouden niet meer wijzigen. Nou, so be it. Dat hadden we dan maar te slikken, maar je voelt je eigenlijk op dat moment al weer goed genomen. We zijn tenslotte geen bank van lening. Maar in mei zullen de vette bonussen aan de top wel weer uitbetaald moeten worden, dus dat verklaart het een en ander. En nu was dus het voorschot van juni geïnd en juist ja, het bedrag was niet aangepast. De juffrouw ging het nakijken. Inderdaad, er was een gespreksnotitie met daarop de gemaakte afspraak over het nieuwe gecorrigeerde maandbedrag, maar foutje, de wijziging was niet doorgevoerd. En voor juli was het ook al te laat om het nog aan te passen, dus om ons tegemoet te komen, zou er voor de maanden augustus en september een lager bedrag ingehouden worden dan het oorspronkelijk nieuw overeengekomen maandbedrag. En om nou te voorkomen dat het voor oktober weer fout ging, moeten we op 31 augustus de meterstanden doorgeven, waarna een nieuwe berekening volgt en dan zou het zo maar eens kunnen zijn dat we zelfs nog wel lager uitkomen dan het in mei nieuw overeengekomen maandbedrag. Ze bracht het alsof ze ik-weet-niet-wat weggaf aan ons. Ik werd laaiend. Ons een beetje opzadelen met werk. Toen ik zei dat ik ook gewoon het bedrag kon storneren en vervolgens de correcte 200 euro kon overmaken, zei ze, let op.... dat zou ik niet doen, want dan volgt er een incasso!!! Jaaa, u leest het goed. Essent maakt een fout, klant herstelt zelf en krijgt vervolgens een incasso aan zijn broek over een bedrag dan hij niet eens hoeft te betalen. Kunt u dat nou nog volgen? Ik niet!
Het leuke uitje ging over een kwartier beginnen en in een zwak moment, maar eigenlijk ook omdat ik in zo’n opgefokte staat niet aan wilde komen daar waar ik verwacht werd, dacht ik bij mezelf, okay, ze gaan (tegen beter in) in de herkansing. Wel vroeg ik: ‘Hoe weet ik nou of augustus en september gecorrigeerd gaan worden? Daar zou ik binnen veertien dagen een bevestiging van krijgen want die deed ze vandaag nog de deur uit?! Ik kon het niet laten en zei sarcastisch: ‘Per e-mail kan dat binnen een minuut bij mij zijn en Tante Pos doet er twee dagen over’. Maar nee, ze had een gespreksnotitie gemaakt en de wijziging ging ze doorgeven, maar dat was weer een andere afdeling die de bevestiging de deur uit moest doen.
Essent heeft me in het verleden al zo veel tijd gekost en wederom leggen ze beslag op mijn tijd. Ik had in al die verloren uren wel een tiendelige bestseller kunnen schrijven.
Meestal eindigt het dan met ...wordt vervolgd...maar ik hoop dat deze Essent-ologie bij deel II zijn Waterloo vindt. Heeft u ook vervelende ervaringen met Essent, deel ze mee op de blogspot.

Besnijdenis Centrum geopend

Auw Auw AMSTERDAM - In Maastricht is zaterdag een Besnijdenis Centrum van het Medisch Centrum Annadal geopend. Daar zullen op zaterdagen bij jonge jongens besnijdenissen met een religieuze of culturele achtergrond worden uitgevoerd.

Met de opening telt Nederland nu zeven dergelijke besnijdeniscentra, verspreid over het hele land.

Bij een besnijdenis wordt de voorhuid van het mannelijk geslachtsdeel verwijderd. Dit gebeurt in de centra onder plaatselijke verdoving. Vaak zijn bij jonge jongens de ouders en andere familieleden bij de ingreep aanwezig en gaat de jongen meteen na de besnijdenis weer terug naar huis.
Dit is voor een kind veel minder ingrijpend dan een ziekenhuisbesnijdenis onder algehele narcose, zegt het Besnijdenis Centrum Nederland

Schandalig, dat dit in Nederland kan en mag, volgens het volkenrecht is dit mutilatie en ten strengste verboden. Heeft eerst Ayaan Hirsi Ali haar best gedaan het probleem van mutilatie bij vrouwen aan de kaak te stellen gaan we ondertussen gewoon even de mannen maar aanpakken.
Een Turkse collega van me twijfelt nog of hij het zijn zoon zal aandoen. Niet doen Cem Niet doen, het is niet nodig, er is geen Iman die weet waarom de Arabieren zo nodig de Joden na moeten doen die zelf ook niet weten waarom ze het uiteindelijk doen. Ze weten het gewoon niet en ondertussen verminken ze jonge jongens voor het leven!

Antonov 124 landt op Vliegveld Eindhoven

De Antonov is het grootste vracht- vliegtuig ter wereld

Foto M D Biemans

Wegzuigen. Door Miekel

Zondagavond had Zembla een reportage over dat meisje dat enkele weken geleden overleden is na een, waarschijnlijk, verkeerd uitgevoerde liposuctie. Haar moeder en vriend kwamen aan het woord en ze lieten foto’s zien van een frisse jonge meid. Je zag haar in bikini en werkelijk er mankeerde helemaal niks aan dat kind. Ze had mooie lange slanke benen en een behoorlijke boezem. Zeker een volle C cup als het geen kleine D was. Moeder en vriend waren het er absoluut niet mee eens dat ze een borstvergroting wilde en begrijpelijk, want alles wat er moest zitten zat er al. Wat ze niet verteld had tegen haar moeder en vriend was dat ze ook een liposuctie liet doen. Maar hoe kan je nou vet weg laten zuigen als er niks weg te zuigen valt, ze woog maar vierenvijftig kilo? Precies! En daar zal het dus wel goed fout gegaan zijn. De hele reportage ging over jonge meisjes die borstvergrotingen wilden, een schaamlipcorrectie of liposuctie. Het meest schokkende vond ik om te zien dat het stuk voor stuk mooie slanke jonge meisjes waren, sommige net 18 of 19 jaar. En ze hadden allemaal zeker een volle B of een C cup. Wat bezielt zo’n kind dan om ze dan toch gestuft te willen hebben? Er was er maar een met een kleinere maat, maar dat grietje was ook zo iel dat het bij haar paste. En bovendien als de dames er parmantig bijstaan, want mankeert er dan aan een kleinere maat? Dat iele grietje kiepert straks geheid om met haar nieuw aangemeten D-cup. Ze zal minstens opnieuw moeten leren lopen, want haar evenwichtsorgaan is totaal uit zijn lood geslagen. En ik begrijp die moeders niet. Degene die in beeld waren, tja, wat zal ik er van zeggen. Ik denk dat die vanaf het begin af aan hun dochters niet goed begeleid hebben. Zo jong als ze zijn is het belangrijk om tegen ze te zeggen dat ze mooi zijn, dat ze goed zijn zoals ze zijn. Benoem alles positief. Daar moet je niet pas mee beginnen als ze dertien zijn en gaan pubberen, dan ben je al te laat. Gewoon: ‘Je bent mooi en goed zoals je bent’, daar moeten ze van doordrongen worden. Alsof die Pamela Anderson met d’r mega borsten nou zo gelukkig is. Echt niet!
Ik heb met mijn dochter regelmatig naar Make me beautiful gekeken en zij kon, gelukkig, zelf al het onderscheid maken of een borstvergroting of reconstructie nodig was. Vaak genoeg zei ze: ‘Maar daar mankeert toch niks aan.’ Precies meid, daar mankeert niks aan! En vervolgens concludeerde ze dat ze: ‘Het maar stom vond’. Natuurlijk kan het voor veel vrouwen een uitkomst zijn, maar dan hebben we het ook over ‘erge’ gevallen waar de vrouw ook echt psychisch onder te lijden heeft. En hoeveel zijn er niet die hun borsten laten verkleinen zodat ze eindelijk eens kunnen sporten en van hun nek-, schouder- en rugklachten af zijn en dan laten die jonge grietjes zich een bos hout aanmeten waar je U tegen zegt. Het meest schandalige vind ik eigenlijk de rol van die cosmetische chirurgen. Vet wegzuigen als er niks zit! Hoe halen ze het in hun hoofd. Borsten vergroten terwijl de jonge vrouwen in kwestie al niks te klagen hebben.
Wat ik hier nou in schril contrast tegenover vind staan is de Mis(s)verkiezing van enkele weken geleden. Vorig jaar voor het eerst georganiseerd door Lucielle Werner, onze sympathieke Nationale hinkepoot. Daar zag je vrouwen die vanaf hun geboorte of later door een ongeluk of ziekte een lichamelijke tekortkoming hadden, zoals dat tegenwoordig zo mooi heet. Voelden die vrouwen zich minder? Om de dooie dood niet. Stuk voor stuk stonden daar sterke vrouwen, zij voelden zich goed zoals ze waren. De een was beter onderlegd en meer bespraakt als de ander, maar allemaal waren ze zo zeker van zichzelf dat ze er toch maar stonden. Zelfs de badpakkenronde doorstonden ze met glans. Eigenlijk zouden al die grieten die borstvergrotingen en allerlei andere ingrepen overwegen op de eerste rij hebben moeten zitten. Zouden ze zich schamen? Misschien een paar. Ik vrees dat het grootste gedeelte gewoon doet wat de schoonheidsindustrie hen voorhoudt, je om laten bouwen tot je er perfect uitziet. Maar ja, wat is perfect? Je zou willen dat er een apparaatje bestond dat de ziekelijke gedachte van die meisjes kon wegzuigen. En ik zou ook graag een wegzuigapparaat hebben om malafide, gewetensloze plastische chirurgen op te zuigen en ze als een reusachtige afstotelijk BLOB ergens tentoon te stellen als afschrikmiddel. Wedden dat het gauw afgelopen zou zijn!

Zorgplicht. Door Miekel

Ik vraag me wel eens af wat voor soort ouders er toch allemaal rondlopen. Ouders die hun kinderen te vet mesten en ouders die hun twaalfjarige kinderen al toestemming geven om uit te gaan om zich vervolgens bij het ‘indrinken’ een alcoholvergiftiging op het lijf te halen.
Waar zijn die lui toch mee bezig?
In verschillende Scandinavische landen is het goed geregeld wat betreft wangedrag van ouders naar hun kinderen. De zorgplicht van ouders is daar zodanig goed vastgelegd dat er zelfs een wet is gemaakt die het mogelijk maakt om ouders die zich hieraan onttrekken of er een potje van maken, opgepakt en veroordeeld kunnen worden. Dat moesten we hier nou ook eens invoeren.
In Engeland heeft een jongetje zijn ouders aangeklaagd omdat die hem geen fatsoenlijk eten voorzetten. Deze jongen lijdt aan ernstig overgewicht, meer dan 100 kilo weegt hij en hij zit in de bovenbouw van de basisschool. Supervet dus en eigenlijk zwaar gehandicapt. Hij kreeg alleen maar patat, hamburgers, pizza’s en ander vet voedsel te eten, het een en ander weggespoeld met Cola. Ik snap die ouders dus niet. Volgens mij zit daar een schroef aan los. Die zetten niet alleen zijn gezondheid op het spel, maar ook het geestelijk welzijn van hun kind. Bovendien zal dit vroege overgewicht hem waarschijnlijk zijn leven lang achtervolgen. Mocht het hem al lukken om onder begeleiding een normaal bij hem passend gewicht te krijgen dan is het nog maar de vraag of hij dat volhoudt. Mocht zijn wilskracht zo sterk zijn dat hem dit lukt, dan heeft hij nog altijd een trauma te verwerken over een verziekte jeugd. Veel te dik geweest, gepest geweest, geen vriendjes gehad, niet kunnen sporten, noem het allemaal maar op.
De mens is van nature niet dik. Als ik vijf kilo aankom weet ik donders goed waar dat van komt en dat is niet van de lucht. Om er maar even een ouwedozen cliché tegenaan te gooien: ‘Ieder pondje gaat door het mondje’.
Kinderen die te dik zijn worden door de ouders te dik gemaakt. Ze letten niet op wat ze eten, ze letten niet op wat ze snoepen. Iedere dag uit school een zakje chips met cola en daarna nog koek en dat allemaal voor het avondeten, slaat echt nergens op. Eenmaal op het middelbaar heb je er minder controle op, maar mijn overtuiging is dat als je ze vanaf het begin af aan steeds drie keer per dag hebt laten eten, ze iedere dag fruit en/of yoghurt heb gegeven, dat die regelmaat erin zit. Als ik hoor dat kinderen ’s-morgens niet eten want ze lusten geen brood, dan krommen mijn tenen. Als ze geen brood lusten zijn er nog wel zoveel andere varanten op een ontbijt mogelijk dat die meteen aangedragen dienen te worden. Niemand de deur uit zonder ontbijt!
En dan lees je weer dat een twaalfjarige jongen in een comateuze toestand is geraakt door een alcoholvergiftiging opgelopen bij het indrinken voordat hij uit zou gaan. Wie laat nou een twaalfjarige jongen of meisje al uitgaan? Onder toezicht misschien naar een kinderdisco, maar dan houdt het toch echt op. Bovendien waar komen ze binnen? Er mag toch geen alcohol geschonken worden als ze onder de zestien zijn. Misschien ging hij naar een buurthuis? Maar daarvan is toch ook algemeen bekend dat er gedronken wordt. Hou die kinderen toch gewoon thuis, huur een leuke DVD om met z’n allen te kijken, laat vriendjes meekijken. Geef ze lekker cola en chips, want het is weekend en dan mag het!, en zo creëer je voor de toekomst ook nog leuke herinneringen. ‘Weet je nog, vroeger, dan huurde we een DVD en dan zaten we met de hele bups te kijken, met allemaal lekkere chips en drinken.’ Iedereen blij! .
Met die twaalfjarige coma drinker is dus ergens al op jonge leeftijd in de opvoeding iets verkeerd gegaan. Ze moeten al vroeg bijgebracht worden wat de gevaren zijn van te veel drank, roken en ongezond voedsel en dat kan alleen maar als je zelf het goede voorbeeld geeft. Doe je dat niet dan helpt er geen lieve God meer aan tegen de tijd dat ze uitgaan. Dan heb je al gefaald. Je moet toch als ouders niet willen dat je kind te dik is en dus ongezond en dat hij of zij te veel drinkt en gaat roken. Zorgplicht naar je kinderen gaat in vanaf het moment van zwangerschap tot in principe aan het graf.(Mocht dat nodig zijn) Het staat met vette letters onzichtbaar op ieders ouderlijk voorhoofd. Maar ja, zorg maar eens dat iedereen aan zijn plicht voldoet. Oh ja als je nu echt iets ergs wil zien kijk dan op de Miekel blog. Daar staat een filmpje van een meisje van zeven dat 200 KILO !!!! weegt.

test je zelf, ben jij een goede chauffeur

Weet je wat eenieder minstens een keer in de 15 minuten moet doen als ie in zijn auto zit?
Even in de spiegel kijken.
Als het dan zo is dat de afstand tussen jezelf en je voorganger groter is dan die met je achterligger dan moet je kijken of in diezelfde afstand tot je voorganger achter je meer dan een auto bevindt.
Dus als de afstand tot je voorganger bijvoorbeeld 50 meter is en zelfs langzaam groter wordt en in diezelfde afstand achter je bevinden zich twee of meer auto's dan ben je een slechte chauffeur.

dit kan je oplossen door:
a eindelijk eens gas te geven
b door eindelijk eens rechts te gaan rijden
c de eerste gelegenheid even aan de kant te stoppen om de anderen die wel normaal doorrijden voor te laten gaan
d door zelfmoord te plegen

Want het aantal idioten die niet gewoon doorrijden neemt helaas toe en tenzij je 200 km/h rijdt heb je geen recht om anderen op te houden dus moven met die hap.

Gezondheid in het verkeer "Arnhem"

Arnhem

7 Juni start een onderzoek naar blootstelling van fietsers, automobilisten en buspassagiers aan luchtverontreiniging. Er wordt onderzocht of de blootstelling van deze verschillende groepen verkeersdeelnemers van elkaar verschilt. Tevens wordt gekeken naar de effecten op de gezondheid. Een dergelijk onderzoek is nog niet eerder uitgevoerd in binnen- of buitenland.

Hulpverlening Gelderland Midden (GGD Arnhem) en Universiteit Utrecht voeren dit onderzoek samen uit. In het onderzoek rijden vrijwilligers twee uur lang in het verkeer. Meetapparatuur wordt meegenomen onderweg om de blootstelling aan luchtverontreiniging, waaronder fijn stof, te meten. De vrijwilligers rijden op de fiets , met de auto , diesel auto, diesel bus en trolly bus.

Kijk dat is nog eens een kompleet zinloos onderzoek, en dan dat trutje dat het belang op het nieuws probeert uit te leggen. Natuurlijk is de uitkomst allang bekend. De meeste vervuiling ademt de fietser in en wat betreft de automobilist?
Het maakt niet uit wat voor auto die rijdt, belangrijker is wat voor auto voor hem rijdt want dat is de shit die hij inademt en binnen krijgt tenzij hij een goed pollen filter heeft en een systeem dat automatisch bijvoorbeeld wanneer zo een stinkende diesel bus voor hem rijdt automatisch op binnen circulatie overgaat.
Misschien omdat het wel zo logisch is dat er daarom niet eerder zo een onderzoek is geweest. Moet er zo nodig weer een promoveren met een niets zeggend onderzoek. Ga fietsen trut.

Getreiter. Door Miekel

Wat lopen er toch etterballen rond op deze aardkloot. Mensen die er een genoegen in scheppen om anderen een hak te zetten alleen voor hun eigen genoegdoening of om hun gefrustreerde geest te bevredigen.
Mensen die werkelijk ieder middel aangrijpen die de wet hun ‘helaas’ in dit geval biedt om andere dwars te liggen.
Stel je voor; je hebt de mazzel dat je een kavel kunt kopen. Hartstikke fijn want wat is er mooier dan zelf je eigen huis te bouwen. Precies zoals jij dat hebben wilt.
De buurt is ook blij dat het braakliggende terrein eindelijk bebouwd gaat worden. Mis! Er zit altijd een etter tussen die dwars gaat liggen. Daar zit je dus met je stukje grond te kijken.
Wat kun je doen? Je stapt naar de persoon in kwestie om te praten en uit te vinden wat zijn bezwaren zijn en hem zo te betrekken in de plannen. Wellicht is er een manier om zo te bouwen dat beide partijen tevreden zijn. Maar als die persoon de deur dicht gooit en geeneens wil praten dan is het duidelijk dat het om pure pesterij gaat.
Ik ken nu al twee gevallen waarbij dat zo is gegaan. In het eerste geval was het helemaal schandalig. De toekomstige buurman, zijnde de etterbal, liep gewoon in de buurt rond te bazuinen dat hij ‘dit’ voor de lol deed. De letterlijke opgetekende woorden waren: ‘Ik vind dit gewoon leuk om te doen.’ En daar sta je dan. De gemeente had alles goedgekeurd. Keer op keer werden de rechtszaken gewonnen, zelfs tot aan de Raad van State aan toe werd de eigenaar van het kavel in het gelijk gesteld. Echter door een wijziging in het Burgerlijk Wetboek kon de etterbalbuurman toch gewoon zijn recht halen, wat hij dan ook deed. De eerste verdieping die al stond had afgebroken moeten worden en alles had een meter naar achteren gemoeten. De enige reden waarom alles uiteindelijk toch kon blijven staan was het feit dat etterbalbuurman ging scheiden en het huis verkocht ging worden. Maar zelfs toen de man het huis al uit was, maar de boel nog wel verkocht moest worden ging hij gewoon door! Is dat errug of is dat errug! De nieuwe eigenaren van het huis van etterbalbuurman waren van de situatie op de hoogte en zaten vervolgens helemaal nergens mee. Sterker nog, de eigenaar van het kavel met daarop een half afgebouwd huis werd gezegd: ‘Bouw alstublieft door zodat het af komt’. Gelukkig dus geen vuiltje aan de lucht met de nieuwe buren.
Deze mensen hebben dus uiteindelijk geluk bij een ongeluk gehad. Was die etterbalbuurman niet gaan scheiden, dan hadden ze de boel af kunnen breken. Puur en alleen door de pesterij van een persoon.
Sinds kort weer zo’n soortgelijk verhaal gehoord. Die mensen staan nog in het begin stadium. Buurt blij dat er gebouwd gaat worden. Een etterbalbuurman maakt bezwaar en is niet bereid om in gesprek te gaan met de nieuwe eigenaren van het kavel zodat hij mee kan denken en een oplossing kan zoeken die voor hem aanvaardbaar is. Zijn bezwaar is overigens erg ver gezocht, maar dit even terzijde. Maar bij een poging om met de man te praten werd de deur voor hun neus dichtgegooid. Het is dan wel meteen duidelijk waar het die man om te doen is. Dwarsliggen en niks anders, vooral omdat hij zelfs aangegeven heeft te willen verhuizen. Wat moet je hier nou mee. Je laat je toch niet door zo’n pestkop in de luren leggen. Ik zou een goede advocaat in de hand nemen en aantonen dat het hier alleen om pesterij gaat zodat het bezwaar niet ontvankelijk wordt verklaard. En mocht dat allemaal niks uithalen, want het komt natuurlijk wel vaker voor dat ons rechtsgevoel behoorlijk aangetast wordt door beslissingen van rechters dan zou ik niet schuwen voor hardere maatregelen. Je laat je toch niet door zo’n pesterige etterbal op de kop zitten waardoor je hele bouwproject zo drie jaar stil komt te liggen. Ja, want zo lang kan het duren.
Als iemand zich zo op stelt naar anderen moet hij er niet raar van op kijken dat er misschien wel terug getreiterd kan worden. Een paar mannetjes inhuren, zorgen dat je zelf op een feestje bent en eens zien hoe snel zo’n iemand zijn bezwaren intrekt. Veel getreiter komt voort uit jaloezie. Gun een ander eens iets, vooral als er gewoon hard voor gewerkt wordt.
Oh ja en nog iets leuks! Een fan heeft een blog gemaakt waar mijn columns ook op komen te staan en daar kan iedereen naar hartelust op reageren, kijk gauw op
http://miekel.blogspot.com

Vlieg op. Door Miekel

Ik snap sommige mensen niet hoor. Klagen, klagen, klagen, terwijl ze zichzelf in die situatie hebben gebracht waarover ze lopen te klagen.
Ik heb het over die lui die lopen te zeuren over geluidsoverlast van Eindhoven Airport. Iedereen die daar woont heeft geweten op het moment dat ze er een huis kochten of huurden dat de luchthaven er was.
Van oudsher was Welschap een militaire vliegveld. Al van ver voor de oorlog. De uitbreiding naar burgerluchtvaart is ook al meer dan vijfendertig jaar geleden in gang gezet. Dus wat loopt iedereen nou te zeuren. Had je geen huis in Veldhoven, Oerle of weet ik veel in welk ander omliggend gat moeten kopen.
Kijk, wij wonen in Valkenswaard en hadden in principe geen last van de luchthaven. Daar hoefden we ook geen rekening mee te houden toen we hier een huis kochten, want het was ver genoeg er vandaan. Wij waren niet zo gek om in Veldhoven te gaan wonen. Nu het aantal burgervluchten zo toegenomen is, is heel goed te merken dat er veel meer vliegtuigen over ons durp komen scheren. En ja, die hoor ik heel goed. En ja, die zie ik ook heel goed, want ik kan het niet laten om omhoog te kijken als er wat aangevlogen komt. Ik vind het nog altijd fascinerend om zo’n groot toestel te zien vliegen. Datzelfde heb ik altijd als ik op de A9 langs Hoofddorp en Schiphol rij. En maar kijken naar die vliegtuigen die landen en opstijgen. Dat ik daar nog steeds geen ongeluk heb veroorzaakt mag nog altijd een Godswonder heten, want ik kan het niet laten om als een opgewonden kind tegen mijn eigen kinderen te roepen: ‘Kijk, daar gaat er weer een.’ Het mooiste is dat stukje A4 vanuit richting Amsterdam naar Den Haag waar ze over de snelweg heen over een viaduct taxiën. Een KLM kist heeft dan mijn voorkeur, maar je kan niet al te kieskeurig zijn, het is maar net wat er langs komt.
Toch ga ik als inwoner van Valkenswaard niet lopen klagen over de toegenomen geluidsoverlast, want ik heb ook heel veel gemak van een luchthaven zo dichtbij huis. Als ik een vliegvakantie boek dan kies ik namelijk een bestemming uit die vanaf Eindhoven vertrekt. Je bent iets beperkter in je keuze, maar ik heb geen zin om naar Amsterdam te moeten rijden, een hele week of twee weken daar de auto te moeten parkeren. Uuuuuren van te voren aanwezig te moeten zijn om vervolgens uuuuuren vertraging op te lopen. Nee, geef mij maar Eindhoven Airport. Voor familie geen probleem om je even af te zetten en weer op te halen. Je bent snel ingecheckt, geen vertraging. Lekker makkelijk allemaal.
En je maakt mij niet wijs dat er niemand, maar dan ook helemaal niemand van die klagers zelf ooit vanaf Eindhoven vliegt. Dat gaat er bij mij niet in. Dus vind ik het allemaal behoorlijk hypocriet. Je hebt zelf met je volle verstand voor een woonomgeving onder de rook van een luchthaven gekozen, dus heb je geen enkel recht van spreken. Dat geldt overigens ook voor mensen die rondom Schiphol wonen. Hetzelfde laken een pak.
Nou zult u misschien zeggen, ja maar eerst was er nog niet zoveel vliegverkeer. Klopt, maar het vliegveld was er wel en die militairen hadden meer vliegbewegingen en meer herrie dan die burgerkisten. En je weet dat de kans heel groot is dat er uitgebreid gaat worden, want veel meer mensen gaan met vliegvakanties.
Ik vind het dus goed dat die directeur wil uitbreiden en toegeeft aan de eisen van Ryanair. Het betekent ook weer werkgelegenheid en bovendien zitten hier veel internationale bedrijven, die we hier ook heel graag willen hebben en houden. Dat betekent dat die ook snelle verbindingen willen naar Amsterdam en andere steden van Europa.
Ook moet de luchtmacht gewoon gebruik kunnen blijven maken van de luchthaven. Van oudsher hebben die sowieso de oudste rechten en ik vind het wel prettig dat het leger nog een beetje een oogje in het zeil houdt. Van onze luchtmacht (en landmacht) is toch al bijna niks meer over. Tegen alle klagers zou ik willen zeggen: ‘Vlieg op naar een andere woonplaats of hou je mond’.

Extra belasting op vervuilende auto's

DEN HAAG - Er komt een extra belasting op sterk vervuilende auto's, die de aanschaf van suv's zoals de BMW X5 en de Jeep Grand Cherokee moet ontmoedigen. De belasting moet de schatkist 100 miljoen euro per jaar opleveren. Oh ja hoor gaan we weer plukken.

Staatssecretaris Jan Kees de Jager heeft dat vrijdag gezegd in een vraaggesprek met De Telegraaf. Wat een drop lul heeft ie nog niet door dat de overheid de grootste vervuiler is.


De Jager zegt verder dat de fiscale bijtelling voor de aanschaf van zuinige auto's omlaag gaat met 40 procent. Dat is vooral gunstig voor leaserijders die in een milieuvriendelijke wagen rijden. Ja hoor de gemiddelde lease rijder rijdt ook in een Fiat Panda. Hun maandelijkse autolasten worden hierdoor ongeveer gehalveerd. Eigen rijders met een milieuvriendelijke auto hebben al enkele jaren een fiscaal voordeel.


Dit is zo erg he, alsof Die SUV's de vervuilers zijn. Nog geen 7% van alle autos zou je SUV kunnen noemen. Weet die eikel niet wat je moet doen? Bijvoorbeeld zorgen dat de verkeersdrempels verdwijnen zodat auto's niet constant hoeven af te remmen en weer optrekken. Wist je dat een fiat Panda in de stad daardoor net zoveel gebruikt als een SUV bij 80 km/h. En ooit gehoord van de groene golf? Op elkaar afgestemde verkeers lichten zodat het geen stoplichten meer zijn. Op deze manier bereik je ten minste iets voor de overige 93% van alle autos.

Als de overheid het zich tot taak zou stellen dat verkeer snel en zonder te hoeven vertragen kan rijden besparen ze mogelijk 4 keer zoveel dan met deze plukmaatregel. De Jager het bos in met jou ga aan een boom hangen daar hoor je thuis. Je weet niet waar je het over hebt.

Ik rijdt een SUV om lekker alle beperkingen zoals "bestemmingsverkeer"te omzeilen ik laat me niet knechten door ambtelijke droplullen. En voor die andere, die commentaar hebben op SUVs, het is alleen maar penisneid of de kift.

Blauw door Miekel

Zijn ze bij de ING nou helemaal van het padje af of zijn ze zoals Dagobert Duck, totaal verblindt door geld, geld en nog eens geld.
Ik weet wel hoe het zit. De ING wil met de tijd mee en internationaal overkomen, dus vinden ze dat ze die blauwe leeuw en de naam Postbank niet meer kunnen gebruiken.
Dat hadden ze dan eerder moeten bedenken voor dat ze al die dure spotjes met Mr. Playboy Jan Mulder en dat ontzettend leuke blauwogige meisje gingen maken. Vrijwel dagelijks kwamen ze bij ons via het scherm over de vloer, ze voelden bijna als familie en nu worden ze afgedaan als oud vuil, want.....de naam Postbank gaat verdwijnen.
Nou vraag ik je?! Hoe durven ze!! Blijf van de Postbank af want die is van ons allemaal.
Is niet ieder van ons ooit begonnen met braaf sparen bij de Rijkspostspaarbank? Ik heb mijn eerste en enige spaarboekje van de Rijkspostspaarbank nog steeds. De kaft was zandkleurigbruin. De eerste inleg was het opgehaalde communiegeld. De bedragen die je kwam storten op je boekje werden er met vulpen bijgeschreven en in een andere kolom kwam de totaaltelling te staan. Tegen de tijd dat je dan ging trouwen hoopte je maar dat er genoeg op zou staan voor een schamele uitzet of je trouwpak. Dat was toen nog zo. De rente werd één maal per jaar bijgeschreven. Op de binnenkant kaft stond te lezen: ‘Voor de INSCHRIJVING VAN DE RENTE over vorige jaren dient het boekje in de maand mei ongefrankeerd aan de Rijkspostspaarbank te Amsterdam te worden gezonden. Men kan het ook voor dit doel tegen ontvangst van een saldobewijs aan een postinrichting geven.’ Bij het openen van het spaarbankboekje ontving ik een kleurrijke spaarpot voorzien van een groen dekseltje met gleuf. Er stond van alles op. Een spaarbankzegel van 25 cent. Een postbode die een deur in de vorm van de kaft van het spaarbankboekje open hield en waar stond: ‘Wees welkom zolang het kantoor geopend is.’ Of deze: ‘Haast? Verzend per luchtpost!’ Maar de mooiste opdruk is een smal afgedrukt regeltje dat het volgende zegt: ‘Haal de spaarpot uit z’n hoekje, het geld hoort op een spaarbankboekje.’
De Rijkspostspaarbank stamt nog uit de tijd dat de brave burger blindelings vertrouwde op alles wat van het Rijk was. Tegenwoordig weten we wel beter, maar toen zat de wereld voor de onnozele en onmondige burgers nog simpel en goed in elkaar.
De nieuwe naam De Postbank werd heel snel door iedereen omarmd, mede dankzij John Cleese die er geen punt van maakte om iedere onoplettende passant mee te sleuren richting kamera en hem te vragen: ‘Do you use Giroblauw?’ Het slachtoffer in kwestie stamelde maar wat en werd door Cleese hardhandig weer weggeduwd. Tja, Giroblauw past bij jou, dat was destijds de slogan. En dat zou die heden ten dage nog steeds moeten zijn.
Ik wil niet dat die leeuw oranje wordt. We hebben al Oranje Boven, daar hoeft niet nog een oranje leeuw bij. En ik wil niet bij de ING. Als ik me destijds aangetrokken had gevoeld tot de Nederlandse Middenstands Bank dan had ik daar wel mijn rekening geopend. Nee, ik wilde bij de Postbank. Die hadden tenminste gunstige tarieven of helemaal geen tarieven, want heel veel van hun diensten zijn jarenlang en zelfs tot voor kort gratis geweest. Jarenlang was op vakanties in het buitenland het lokale postkantoor een vertrouwd baken. Het kostte niks om je girocheques in te wisselen, hooguit duurde het een beetje lang omdat een lange rij van pensioengerechtigde autochtonen hun staatspensioentje kwamen innen. Dit in tegenstelling tot reguliere banken die je plukten waar ze je plukken konden en dat nog steeds doen. En dan zie je op het journaal, die terecht kritische vragen stelden over het feit of het nou wel zo slim is om een zo’n gevestigde en gerespecteerde naam te schrappen, zo’n omhoog gevallen blaaskaaklid van de Raad van Bestuur die bralt dat hij denkt dat het wel mee zal vallen. Nou, ik hoop dat het niet meevalt! Een volksopstand moet er komen. We laten met ons sollen. Voor de honderdduizendste keer laten we gewoon weer iets gebeuren. Niks hebben we meer te zeggen.
Ik voel me als Carice van Houten die in Zwartboek vol vertwijfeling, totaal radeloos uitschreeuwt: ‘Houdt het dan nooit op?!’
Waarom kunnen sommige dingen niet gewoon blijven zoals ze zijn. Ja, ik weet het, niets blijft ooit hetzelfde, dat heb ik vorige week zelf nog geschreven, maar van zo’n alom gerespecteerd en ingeburgerd instituut als de Postbank mag je toch verwachten dat die blijven. Alleen al als tegenwicht naar al die banken die je alleen maar zien als melkvee. Nee, ik ben niet naïef. Ook de Postbank wil graag ons geld hebben, maar die brengen het veel leuker. Het is een kwestie van gunnen, zoals met zo veel dingen. En een ding moge duidelijk zijn, ik gun het de ING niet!
Misschien dat Miekel John Cleese gaat benaderen, dan mag hij wat mij betreft beginnen met die blaaskaak van de Raad van Bestuur in The Amsterdam Canals te donderen. Ach, wat geef ik erom, hij mag de voltallige Raad van Bestuur de grachten in kukelen. En zijn beloning? Een avondje gezellig stappen met die leuke blauwogige frisse meid van de Postbank. Sorry Jan, misschien dat jij op eigen houtje (giro)blauw kan worden?

Ter dood veroordeelde Nederlander 'zeer teleurgesteld'

JAKARTA/DEN HAAG - De 62-jarige Nederlander die dinsdag in Indonesië ter dood is veroordeeld wegens xtc-fabricage is "natuurlijk zeer teleurgesteld" over het vonnis. Vanuit zijn cel in een voorstad van Jakarta ontkende de 62-jarige Dick N. woensdag het brein te zijn achter een grootscheeps xtc-laboratorium.
N. en de Franse medeveroordeelde Serge Areski A. (43) zijn naar eigen zeggen slechts pionnen in het geheel. "Ik was alleen maar een werknemer", aldus de Nederlander tegenover een correspondent van het Franse persbureau AFP.
MDMA
N. zou zijn aangenomen om te controleren of bepaalde chemicaliën te gebruiken waren voor het maken van de partydrug MDMA. "Ik deed mijn experimenten en ontdekte dat dit niet mogelijk was", aldus de veroordeelde.
N., die vorig jaar nog werd veroordeeld tot levenslang, wacht nu het vuurpeloton. De Fransman, vijf Chinezen en twee Indonesiërs, allen betrokken bij het laboratorium bij Jakarta, hangt hetzelfde lot boven het hoofd.

Teleurgesteld val toch dood , zoiets doe je niet het meewerken in of aan zo een laboratorium staat gelijk aan het produceren verkopen en slachtoffers maken, opruimen die hap toch??