Blauw door Miekel

Zijn ze bij de ING nou helemaal van het padje af of zijn ze zoals Dagobert Duck, totaal verblindt door geld, geld en nog eens geld.
Ik weet wel hoe het zit. De ING wil met de tijd mee en internationaal overkomen, dus vinden ze dat ze die blauwe leeuw en de naam Postbank niet meer kunnen gebruiken.
Dat hadden ze dan eerder moeten bedenken voor dat ze al die dure spotjes met Mr. Playboy Jan Mulder en dat ontzettend leuke blauwogige meisje gingen maken. Vrijwel dagelijks kwamen ze bij ons via het scherm over de vloer, ze voelden bijna als familie en nu worden ze afgedaan als oud vuil, want.....de naam Postbank gaat verdwijnen.
Nou vraag ik je?! Hoe durven ze!! Blijf van de Postbank af want die is van ons allemaal.
Is niet ieder van ons ooit begonnen met braaf sparen bij de Rijkspostspaarbank? Ik heb mijn eerste en enige spaarboekje van de Rijkspostspaarbank nog steeds. De kaft was zandkleurigbruin. De eerste inleg was het opgehaalde communiegeld. De bedragen die je kwam storten op je boekje werden er met vulpen bijgeschreven en in een andere kolom kwam de totaaltelling te staan. Tegen de tijd dat je dan ging trouwen hoopte je maar dat er genoeg op zou staan voor een schamele uitzet of je trouwpak. Dat was toen nog zo. De rente werd één maal per jaar bijgeschreven. Op de binnenkant kaft stond te lezen: ‘Voor de INSCHRIJVING VAN DE RENTE over vorige jaren dient het boekje in de maand mei ongefrankeerd aan de Rijkspostspaarbank te Amsterdam te worden gezonden. Men kan het ook voor dit doel tegen ontvangst van een saldobewijs aan een postinrichting geven.’ Bij het openen van het spaarbankboekje ontving ik een kleurrijke spaarpot voorzien van een groen dekseltje met gleuf. Er stond van alles op. Een spaarbankzegel van 25 cent. Een postbode die een deur in de vorm van de kaft van het spaarbankboekje open hield en waar stond: ‘Wees welkom zolang het kantoor geopend is.’ Of deze: ‘Haast? Verzend per luchtpost!’ Maar de mooiste opdruk is een smal afgedrukt regeltje dat het volgende zegt: ‘Haal de spaarpot uit z’n hoekje, het geld hoort op een spaarbankboekje.’
De Rijkspostspaarbank stamt nog uit de tijd dat de brave burger blindelings vertrouwde op alles wat van het Rijk was. Tegenwoordig weten we wel beter, maar toen zat de wereld voor de onnozele en onmondige burgers nog simpel en goed in elkaar.
De nieuwe naam De Postbank werd heel snel door iedereen omarmd, mede dankzij John Cleese die er geen punt van maakte om iedere onoplettende passant mee te sleuren richting kamera en hem te vragen: ‘Do you use Giroblauw?’ Het slachtoffer in kwestie stamelde maar wat en werd door Cleese hardhandig weer weggeduwd. Tja, Giroblauw past bij jou, dat was destijds de slogan. En dat zou die heden ten dage nog steeds moeten zijn.
Ik wil niet dat die leeuw oranje wordt. We hebben al Oranje Boven, daar hoeft niet nog een oranje leeuw bij. En ik wil niet bij de ING. Als ik me destijds aangetrokken had gevoeld tot de Nederlandse Middenstands Bank dan had ik daar wel mijn rekening geopend. Nee, ik wilde bij de Postbank. Die hadden tenminste gunstige tarieven of helemaal geen tarieven, want heel veel van hun diensten zijn jarenlang en zelfs tot voor kort gratis geweest. Jarenlang was op vakanties in het buitenland het lokale postkantoor een vertrouwd baken. Het kostte niks om je girocheques in te wisselen, hooguit duurde het een beetje lang omdat een lange rij van pensioengerechtigde autochtonen hun staatspensioentje kwamen innen. Dit in tegenstelling tot reguliere banken die je plukten waar ze je plukken konden en dat nog steeds doen. En dan zie je op het journaal, die terecht kritische vragen stelden over het feit of het nou wel zo slim is om een zo’n gevestigde en gerespecteerde naam te schrappen, zo’n omhoog gevallen blaaskaaklid van de Raad van Bestuur die bralt dat hij denkt dat het wel mee zal vallen. Nou, ik hoop dat het niet meevalt! Een volksopstand moet er komen. We laten met ons sollen. Voor de honderdduizendste keer laten we gewoon weer iets gebeuren. Niks hebben we meer te zeggen.
Ik voel me als Carice van Houten die in Zwartboek vol vertwijfeling, totaal radeloos uitschreeuwt: ‘Houdt het dan nooit op?!’
Waarom kunnen sommige dingen niet gewoon blijven zoals ze zijn. Ja, ik weet het, niets blijft ooit hetzelfde, dat heb ik vorige week zelf nog geschreven, maar van zo’n alom gerespecteerd en ingeburgerd instituut als de Postbank mag je toch verwachten dat die blijven. Alleen al als tegenwicht naar al die banken die je alleen maar zien als melkvee. Nee, ik ben niet naïef. Ook de Postbank wil graag ons geld hebben, maar die brengen het veel leuker. Het is een kwestie van gunnen, zoals met zo veel dingen. En een ding moge duidelijk zijn, ik gun het de ING niet!
Misschien dat Miekel John Cleese gaat benaderen, dan mag hij wat mij betreft beginnen met die blaaskaak van de Raad van Bestuur in The Amsterdam Canals te donderen. Ach, wat geef ik erom, hij mag de voltallige Raad van Bestuur de grachten in kukelen. En zijn beloning? Een avondje gezellig stappen met die leuke blauwogige frisse meid van de Postbank. Sorry Jan, misschien dat jij op eigen houtje (giro)blauw kan worden?

Ter dood veroordeelde Nederlander 'zeer teleurgesteld'

JAKARTA/DEN HAAG - De 62-jarige Nederlander die dinsdag in Indonesië ter dood is veroordeeld wegens xtc-fabricage is "natuurlijk zeer teleurgesteld" over het vonnis. Vanuit zijn cel in een voorstad van Jakarta ontkende de 62-jarige Dick N. woensdag het brein te zijn achter een grootscheeps xtc-laboratorium.
N. en de Franse medeveroordeelde Serge Areski A. (43) zijn naar eigen zeggen slechts pionnen in het geheel. "Ik was alleen maar een werknemer", aldus de Nederlander tegenover een correspondent van het Franse persbureau AFP.
MDMA
N. zou zijn aangenomen om te controleren of bepaalde chemicaliën te gebruiken waren voor het maken van de partydrug MDMA. "Ik deed mijn experimenten en ontdekte dat dit niet mogelijk was", aldus de veroordeelde.
N., die vorig jaar nog werd veroordeeld tot levenslang, wacht nu het vuurpeloton. De Fransman, vijf Chinezen en twee Indonesiërs, allen betrokken bij het laboratorium bij Jakarta, hangt hetzelfde lot boven het hoofd.

Teleurgesteld val toch dood , zoiets doe je niet het meewerken in of aan zo een laboratorium staat gelijk aan het produceren verkopen en slachtoffers maken, opruimen die hap toch??