Tijdens mijn zeer zonnige vakantie met temperaturen van constant 27º C en daarbij een heerlijk windje heb ik natuurlijk weer lekker de tijd gehad om te lezen. Boeken van verschillende genres zaten goed verpakt in de koffer om er daar nog maagdelijk weer uit te komen. Een van de boeken die ter ‘ontspanning’ meegenomen waren was ‘Ik was twaalf en fietste naar school’ geschreven door Sabine Dardenne. Het Belgische meisje dat in 1996 tachtig dagen door psychopaat Marc Dutrout gegijzeld en misbruikt werd in zijn, speciaal daarvoor gebouwde, kelder. Ze heeft het geschreven toen ze twintig was, acht jaar later, om er eens en voor altijd een punt achter te kunnen zetten. Ze heeft het op haar manier zelf verwerkt zonder psychiaters. Daar wilde ze pertinent niet mee praten. Het boek beantwoordt alle vragen en geeft een heel goed inzicht wat er allemaal gebeurd is in die tachtig dagen dat ze daar zat. De laatste zeven dagen kreeg ze gezelschap van Laetitia Delhez. Door haar ontvoering kwamen ze uiteindelijk Dutrout op het spoor en dat leidde tot de bevrijding van beide meisje. Voor Julie en Melissa en ook voor Ann en Eefje was het toen al te laat.
Ze heeft het boek niet geschreven uit winstbejag of sensatiezucht maar puur als aanklacht tegen justitie en andere overheden die zedendelinquenten na ‘goed gedrag’ vervroegd weer vrijlaten. Nogal makkelijk om goed gedrag te vertonen in een gevangenis waar geen jonge onschuldige prooien te krijgen zijn.
Er staan ook geen details in over wat hij haar allemaal op seksueel gebied aangedaan heeft. Die zijn bewust weggelaten. Alleen de onderzoeksrechters en de jury hebben die te horen gekregen. In het boek noemt ze zijn smerige handelingen met haar zijn ‘gedoe’. Na het lezen van dit indrukwekkende boekje kon ik niet veel anders dan concluderen dat zij als kind al een hele sterke persoonlijkheid had en dat zij overleefd heeft door haar innerlijke kracht. Hoeveel kinderen van twaalf kunnen zoiets aan. Van de een op de andere dag verloor ze haar jeugdige onschuld. Ze beschrijft de dagen precies, ze vertelt aan welke kleine dingen ze zich vastklemt om toch maar een ritme te creëren in een kelder zonder daglicht. Om zo niet stapelzot te worden. Haar vasthoudendheid als ze iets wou hebben waarvan hij het nut niet inzag, zoals bijvoorbeeld een tandenborstel. Ze bleef ‘zeuren’ totdat ze het kreeg.
In schril contrast met dit sterke meisje die nu een jonge vrouw van vierentwintig is met een gelukkige relatie staan die Hollywood sterren met hun waanzin en verslavingen. Er zijn niet veel sterke benen die de weelde kunnen dragen. De een na de ander haalt het nieuws met opnames in afkickklinieken. Drank of drugs of meestal beiden.
Amy Winehouse, net vijf Grammy’s gewonnen is een wandelend drankorgel. Over het drama Britney zal ik het al helemaal niet meer hebben. Die wordt over niet al te lange tijd gewoon ergens dood gevonden. Daar kan je op wachten. Kirsten Dunst, het liefje van Spiderman, 25 jaar, heeft zich vrijwillig op laten nemen in een kliniek. Zal wel een afkickkliniek zijn van whatever kind of drugs of drank. Volgens ingewijden was ze erg geschrokken van wat Heath Ledger overkomen is, terwijl dat een ongeluk was. Een verkeerde mix van medicijnen. Doodzonde van zo’n jonge gast. Het is triest van al deze veelal getalenteerde jonge mensen dat ze de druk van de media niet aan kunnen. Ze zijn niet sterk genoeg om dicht bij zichzelf te blijven en laten zich leiden door de verkeerde mensen, of beter de parasieten, om hen heen.
Hadden ze maar de helft van de kracht die Sabine in zich heeft, dan zouden ze er wellicht anders voor staan. De echte helden zijn vaak niet degene die in de schijnwerpers staan, maar de gewone mensen die krachtstaaltjes leveren. En degene die tegen wil en dank in de spotlight staan, zoals destijds Sabine, weten zich hieraan te ontrekken en zelfs jarenlang redelijk anoniem als tiener haar leven te leiden. Zo’n iemand dwingt respect af bij mij en laat al die Hollywood sterren verbleken in haar schaduw. Innerlijke kracht, je hebt het ... of niet.
woensdag 20 februari 2008
Plooi. door Miekel
Vluchten kan niet meer! Jawel, het kan wel! Vluchten voor carnavalsgeweld kan! Of richting de sneeuw of richting de zon. Doe mij maar het laatste.
Terwijl het bier rijkelijk vloeit, de dansmariekes olijk de beentjes spreiden en de Raad van Elf zichzelf weer ontzettend leuk, gevat en belangrijk vinden, lig ik met mijn derrière in de zon te genieten van een blauwe lucht, een tropische vruchtencocktail, een goed boek en niet te vergeten aangenaam gezelschap.
Het leven is goed, denk ik bij mezelf. Een Zwitserleven gevoel, daar is niets mis mee.
En dan terugkomen en meteen verwachten dat het voorjaar zich aandient. Want dat heb ik dan wel.Miekel is echt klaar met de winter en de kou. Die winterjas kan wat mij betreft aan de wilgen gehangen worden. Maar het kan nog vies tegenvallen half februari. En hoe aardig ik Erwin Kroll ook vind, hij kan het mooie weer ook niet te voorschijn toveren.
Waar ik wel een beetje van baal is dat ik die speciale uitzending van Peter R. de Vries mis over de ontmaskering van Joran van der Sloot als moordenaar van Nathalie Holloway. Dat hij het gedaan heeft staat voor mij als een paal boven water, maar krijg het maar eens bewezen. Nadat hij bij Pauw & Witteman was geweest, was het voor mij helemaal zo klaar als een klontje. Dat zelfingenomen lachje rond zijn mond maakte meer dan duidelijk dat hij erg happy was met het feit dat ze gewoon geen sluitend bewijs tegen hem hadden en er dus mooi mee weg kwam. De Vries legde hem het vuur aan de schenen, regelmatig terug gevloten door Pauw en Witteman. Die waren blijkbaar zo blij dat ze Joran en zijn ouders in de studio hadden, dat er duidelijk afspraken waren gemaakt over de vraagstelling en tot hoe ver De Vries mocht gaan. Maar je zag aan de felle priemoogjes van Peter R. dat hij die Joran helemaal in de smiezen had. En die Joran op zijn beurt voelde dat ook wel. Uit frustratie gooide hij op het eind een glas rode wijn in het gezicht van zijn belager. Misschien zit ik er faliekant naast en wordt er zondagvond iets totaal anders onthult, maar dat zou me verbazen.
Tijdens de hele onderzoeksperiode is Joran nooit echt verontwaardigd geweest over alle ondervragingen. Als je een schoon geweten hebt dan moet je toch veel meer emoties tonen door het onrecht dat jou aangedaan wordt en de schade die het doet aan je reputatie en dat van je ouders. Maar niks van dat alles. Altijd met zijn gezicht in de plooi zijn rol spelende. Zijn verhaal rammelde aan alle kanten. Wat me steeds weer verbaast is dat Peter R. de Vries schijnbaar veel beter in staat is om misdaden op te lossen dan de gevestigde orde. Is het een mentaliteitskwestie? Is het zijn vastberadenheid? Is het zijn gevoel voor de rechtsorde? Ontbreekt dit alles bij ons eigen politieapparaat? Of leggen die de nadruk te veel op boetes uitdelen en burgers pesten! Over pesten gesproken. Die Rouvoet van de Christen Unie, die maakte het wel bont deze week door een moreel appel te doen aan de VPRO en BNN om af te zien van de uitzending van ‘Deep Throat’. Waarschijnlijk huldigt hij het principe ‘Ik kijk een film geen twee keer’, want je kan er donder opzeggen dat hij deze film destijds natuurlijk ook met rode oortjes en de rest wat erbij hoort, heeft gekeken. Want dat is nou juist het hypocriete van die Christen Unie aanhangers. Juist die lui die vooraan in de kerk zitten en de mond vol hebben over fatsoen, vrouwen kleineren en geen sex voor het huwelijk, juist zij knijpen de katjes in het donker. Omdat ze zo kort gehouden worden natuurlijk. Balkenende kon niet veel anders dan niet ingaan op het verzoek de film te verbieden. Hij kreeg het amper uit zijn strot, maar ‘Deep Throat’ mag uitgezonden worden. Ik kan me herinneren dat ik hem als negentienjarige gezien heb met mijn toenmalige verkering. Heel heftig voor iemand van die leeftijd en al helemaal als je zoiets nog nooit gezien had. Ik hield het dan ook niet droog en heb mijn verstand zitten te vergapen over het vele ‘stuntwerk’ dat te zien was. Vieze premier Rouvoet gaat vast stiekem zitten kijken met de gordijnen stevig dicht. Maar voor de buitenwereld heeft hij zijn gezicht in de plooi gehouden, net als Joran van der Sloot. Dat is destijds Linda Lovelace niet gelukt.
Terwijl het bier rijkelijk vloeit, de dansmariekes olijk de beentjes spreiden en de Raad van Elf zichzelf weer ontzettend leuk, gevat en belangrijk vinden, lig ik met mijn derrière in de zon te genieten van een blauwe lucht, een tropische vruchtencocktail, een goed boek en niet te vergeten aangenaam gezelschap.
Het leven is goed, denk ik bij mezelf. Een Zwitserleven gevoel, daar is niets mis mee.
En dan terugkomen en meteen verwachten dat het voorjaar zich aandient. Want dat heb ik dan wel.Miekel is echt klaar met de winter en de kou. Die winterjas kan wat mij betreft aan de wilgen gehangen worden. Maar het kan nog vies tegenvallen half februari. En hoe aardig ik Erwin Kroll ook vind, hij kan het mooie weer ook niet te voorschijn toveren.
Waar ik wel een beetje van baal is dat ik die speciale uitzending van Peter R. de Vries mis over de ontmaskering van Joran van der Sloot als moordenaar van Nathalie Holloway. Dat hij het gedaan heeft staat voor mij als een paal boven water, maar krijg het maar eens bewezen. Nadat hij bij Pauw & Witteman was geweest, was het voor mij helemaal zo klaar als een klontje. Dat zelfingenomen lachje rond zijn mond maakte meer dan duidelijk dat hij erg happy was met het feit dat ze gewoon geen sluitend bewijs tegen hem hadden en er dus mooi mee weg kwam. De Vries legde hem het vuur aan de schenen, regelmatig terug gevloten door Pauw en Witteman. Die waren blijkbaar zo blij dat ze Joran en zijn ouders in de studio hadden, dat er duidelijk afspraken waren gemaakt over de vraagstelling en tot hoe ver De Vries mocht gaan. Maar je zag aan de felle priemoogjes van Peter R. dat hij die Joran helemaal in de smiezen had. En die Joran op zijn beurt voelde dat ook wel. Uit frustratie gooide hij op het eind een glas rode wijn in het gezicht van zijn belager. Misschien zit ik er faliekant naast en wordt er zondagvond iets totaal anders onthult, maar dat zou me verbazen.
Tijdens de hele onderzoeksperiode is Joran nooit echt verontwaardigd geweest over alle ondervragingen. Als je een schoon geweten hebt dan moet je toch veel meer emoties tonen door het onrecht dat jou aangedaan wordt en de schade die het doet aan je reputatie en dat van je ouders. Maar niks van dat alles. Altijd met zijn gezicht in de plooi zijn rol spelende. Zijn verhaal rammelde aan alle kanten. Wat me steeds weer verbaast is dat Peter R. de Vries schijnbaar veel beter in staat is om misdaden op te lossen dan de gevestigde orde. Is het een mentaliteitskwestie? Is het zijn vastberadenheid? Is het zijn gevoel voor de rechtsorde? Ontbreekt dit alles bij ons eigen politieapparaat? Of leggen die de nadruk te veel op boetes uitdelen en burgers pesten! Over pesten gesproken. Die Rouvoet van de Christen Unie, die maakte het wel bont deze week door een moreel appel te doen aan de VPRO en BNN om af te zien van de uitzending van ‘Deep Throat’. Waarschijnlijk huldigt hij het principe ‘Ik kijk een film geen twee keer’, want je kan er donder opzeggen dat hij deze film destijds natuurlijk ook met rode oortjes en de rest wat erbij hoort, heeft gekeken. Want dat is nou juist het hypocriete van die Christen Unie aanhangers. Juist die lui die vooraan in de kerk zitten en de mond vol hebben over fatsoen, vrouwen kleineren en geen sex voor het huwelijk, juist zij knijpen de katjes in het donker. Omdat ze zo kort gehouden worden natuurlijk. Balkenende kon niet veel anders dan niet ingaan op het verzoek de film te verbieden. Hij kreeg het amper uit zijn strot, maar ‘Deep Throat’ mag uitgezonden worden. Ik kan me herinneren dat ik hem als negentienjarige gezien heb met mijn toenmalige verkering. Heel heftig voor iemand van die leeftijd en al helemaal als je zoiets nog nooit gezien had. Ik hield het dan ook niet droog en heb mijn verstand zitten te vergapen over het vele ‘stuntwerk’ dat te zien was. Vieze premier Rouvoet gaat vast stiekem zitten kijken met de gordijnen stevig dicht. Maar voor de buitenwereld heeft hij zijn gezicht in de plooi gehouden, net als Joran van der Sloot. Dat is destijds Linda Lovelace niet gelukt.
Abonneren op:
Posts (Atom)