Innerlijke kracht. Door Miekel

Tijdens mijn zeer zonnige vakantie met temperaturen van constant 27º C en daarbij een heerlijk windje heb ik natuurlijk weer lekker de tijd gehad om te lezen. Boeken van verschillende genres zaten goed verpakt in de koffer om er daar nog maagdelijk weer uit te komen. Een van de boeken die ter ‘ontspanning’ meegenomen waren was ‘Ik was twaalf en fietste naar school’ geschreven door Sabine Dardenne. Het Belgische meisje dat in 1996 tachtig dagen door psychopaat Marc Dutrout gegijzeld en misbruikt werd in zijn, speciaal daarvoor gebouwde, kelder. Ze heeft het geschreven toen ze twintig was, acht jaar later, om er eens en voor altijd een punt achter te kunnen zetten. Ze heeft het op haar manier zelf verwerkt zonder psychiaters. Daar wilde ze pertinent niet mee praten. Het boek beantwoordt alle vragen en geeft een heel goed inzicht wat er allemaal gebeurd is in die tachtig dagen dat ze daar zat. De laatste zeven dagen kreeg ze gezelschap van Laetitia Delhez. Door haar ontvoering kwamen ze uiteindelijk Dutrout op het spoor en dat leidde tot de bevrijding van beide meisje. Voor Julie en Melissa en ook voor Ann en Eefje was het toen al te laat.
Ze heeft het boek niet geschreven uit winstbejag of sensatiezucht maar puur als aanklacht tegen justitie en andere overheden die zedendelinquenten na ‘goed gedrag’ vervroegd weer vrijlaten. Nogal makkelijk om goed gedrag te vertonen in een gevangenis waar geen jonge onschuldige prooien te krijgen zijn.
Er staan ook geen details in over wat hij haar allemaal op seksueel gebied aangedaan heeft. Die zijn bewust weggelaten. Alleen de onderzoeksrechters en de jury hebben die te horen gekregen. In het boek noemt ze zijn smerige handelingen met haar zijn ‘gedoe’. Na het lezen van dit indrukwekkende boekje kon ik niet veel anders dan concluderen dat zij als kind al een hele sterke persoonlijkheid had en dat zij overleefd heeft door haar innerlijke kracht. Hoeveel kinderen van twaalf kunnen zoiets aan. Van de een op de andere dag verloor ze haar jeugdige onschuld. Ze beschrijft de dagen precies, ze vertelt aan welke kleine dingen ze zich vastklemt om toch maar een ritme te creëren in een kelder zonder daglicht. Om zo niet stapelzot te worden. Haar vasthoudendheid als ze iets wou hebben waarvan hij het nut niet inzag, zoals bijvoorbeeld een tandenborstel. Ze bleef ‘zeuren’ totdat ze het kreeg.
In schril contrast met dit sterke meisje die nu een jonge vrouw van vierentwintig is met een gelukkige relatie staan die Hollywood sterren met hun waanzin en verslavingen. Er zijn niet veel sterke benen die de weelde kunnen dragen. De een na de ander haalt het nieuws met opnames in afkickklinieken. Drank of drugs of meestal beiden.
Amy Winehouse, net vijf Grammy’s gewonnen is een wandelend drankorgel. Over het drama Britney zal ik het al helemaal niet meer hebben. Die wordt over niet al te lange tijd gewoon ergens dood gevonden. Daar kan je op wachten. Kirsten Dunst, het liefje van Spiderman, 25 jaar, heeft zich vrijwillig op laten nemen in een kliniek. Zal wel een afkickkliniek zijn van whatever kind of drugs of drank. Volgens ingewijden was ze erg geschrokken van wat Heath Ledger overkomen is, terwijl dat een ongeluk was. Een verkeerde mix van medicijnen. Doodzonde van zo’n jonge gast. Het is triest van al deze veelal getalenteerde jonge mensen dat ze de druk van de media niet aan kunnen. Ze zijn niet sterk genoeg om dicht bij zichzelf te blijven en laten zich leiden door de verkeerde mensen, of beter de parasieten, om hen heen.
Hadden ze maar de helft van de kracht die Sabine in zich heeft, dan zouden ze er wellicht anders voor staan. De echte helden zijn vaak niet degene die in de schijnwerpers staan, maar de gewone mensen die krachtstaaltjes leveren. En degene die tegen wil en dank in de spotlight staan, zoals destijds Sabine, weten zich hieraan te ontrekken en zelfs jarenlang redelijk anoniem als tiener haar leven te leiden. Zo’n iemand dwingt respect af bij mij en laat al die Hollywood sterren verbleken in haar schaduw. Innerlijke kracht, je hebt het ... of niet.