Amuseur. Door Miekel

Ik moet zeggen dat ik er toch wel even van stond te kijken hoor. Die Jos! Knijpt er zo maar tussenuit. Vrij onverwachts eigenlijk. Ik had wel gelezen dat hij opgenomen was met darmkanker en geopereerd moest worden. Later kwam het bericht dat hij in coma gehouden werd omdat de voedselopname niet goed verliep, waardoor het herstel van de wond te langzaam ging en dan ineens is die man er niet meer.
Toch een vreemd gevoel, want jarenlang is hij bij je over de vloer gekomen en dat voelt dan heel vertrouwd. Ik moest ook meteen aan Frank denken. Zijn partner met wie hij al sinds mensenheugenis samen was. Frank Sanders heeft een paar jaar geleden nog de strijd gewonnen tegen kanker, maar Jos was meteen de klos.
Ik heb ze alle twee altijd heel sympathiek gevonden. Misschien komt dat omdat ik een zwak heb voor homo’s. Waarom weet ik niet. Ja, misschien weet ik het wel. Vanuit een vrouwelijk standpunt bekeken kan je er natuurlijk lekker mee beppen en dollen. Je kan ze knuffelen en vastpakken zonder dat je ook maar iets te vrezen hebt want seksueel gezien ben je toch niet aantrekkelijk voor ze.
Vanuit een mannelijk standpunt bekeken hoef je je tegenover hen niet macho te gedragen wat je vaak wel hebt als je met een stel vrienden samen bent en iedereen staat tegen elkaar op te stoeven. Daar staat dan wellicht wel tegenover dat je in seksueel opzicht interessant voor hen kan zijn, maar als ze weten dat je al met iemand bent, hanteren ze natuurlijk dezelfde normen zoals een hetero zou moeten doen. Bezet is bezet. Ook weten ze, helaas vaak uit eigen, aan den lijve ondervonden, ervaring dat ‘bekeren’ geen zin heeft. Of zoals Jos zei in een interview: ‘Je moet elkaar andersheid accepteren.’ Hoewel ik Jos Brink de laatste jaren wel erg braaf en belegen vond, heeft hij natuurlijk toch voor ontzettend veel mensen heel veel betekend.
Hij was een amuseur, een woord uitgevonden door Sonneveld, en dat beschrijft misschien nog wel het mooist de mens en vakman Jos Brink. Hij wilde mensen plezieren, vermaken op een ouderwets leuke manier. Zonder te schofferen. Tegenwoordig is dat bijna onmogelijk omdat de humor, net als de maatschappij, zoveel harder is geworden.
Maar Jos, met zijn ‘Wedden Dat’ assistente Sandra Reemer, kon haar gewoon kroepoekje noemen zonder dat half tolerant Nederland begon te blèren dat hij discriminerende taal gebruikte. Ook gaat hij de geschiedenis in als officiële ‘kusser’ van koningin Juliana. Dat had nog niemand eerder gedurfd, maar Jos kwam er mee weg.
Ruim veertig jaar heeft hij in het vak gezeten. Wilde eigenlijk kunstschilder worden, maar zijn vader die zelf zo graag acteur was geworden, duwde zijn zoon de richting in die hij niet had kunnen gaan. De schilderijen die Jos produceerde waren daarom geen gril zoals je vaak ziet bij zoveel bekende acteurs of zangers die ineens hun populariteit nog meer denken uit te kunnen buiten door wat verf op een doek te kwakken. Nee, Jos Brink was een heel verdienstelijk schilder. Ook heeft hij veertig boeken op zijn naam staan. Niet dat ik er een van ken. Ik hoor gewoon bij de grote groep mensen die hem kennen van theater en teevee. In het interview dat herhaald werd ter nagedachtenis aan hem hoor je dan dit soort dingen. Die man was bevlogen in alles wat hij deed.
Jos Brink, amuseur, echtgenoot, acteur, musicalster, zanger, cabaretier, liedjesschrijver,
dichter, schrijver, columnist, schilder, stervensbegeleider en predikant. Jos Brink de mens, geliefde van Frank, kusser der koningin en amuseur van het Nederlandse volk is niet meer.
Zoals hij zelf zei in een interview: ‘Als ik morgen krak zeg dan heb ik een heel leuk leven gehad, maar ik wordt het liefst drieënnegentig natuurlijk!
Zijn laatste optreden is in theater Carré in Amsterdam waar hij donderdag opgebaard zal liggen zodat het publiek afscheid van hem kan nemen. Een waardig afscheid in Carré waar hij kind aan huis was. Jos wilde, volgens Frank, geen eenvoudige begrafenis, maar groots en meeslepend. Dat tekent de theaterman. Hoewel hij bescheiden was, deed hij niet aan valse bescheidenheid. Hij wist natuurlijk donders goed hoe het publiek hem op handen droeg en dus, wil hij geheel in stijl, een grootse en meeslepende begrafenis. Mooi, zo’n laatste optreden! Tot op het laatst amuseur.