Impressione II. Door Miekel

Onderweg van Turijn naar ons vakantieadres aan de Italiaans bloemenrivièra begon de maag te knorren. Pasta tijd! De kustweg was een regelrechte ramp om je auto te kunnen parkeren, dus we gingen de berg op. Een slingerweg omhoog die ons naar Trattoria Cucco zou brengen. We bleven maar slingeren. Er stond, heel slim, geen afstand vermeld op het bordje, want anders rijdt er geen hond die berg op. Onderweg kwamen we nog langs een Ristorante Beppe, maar ik heb een schoonzus die Bep heet en daar heb ik een bepaalde associatie mee waardoor dat Ristorante Beppe even geen optie was. We zaten tenslotte niet op een maagperforatie te wachten. Nee, we gingen voor Cucco! Het terras bood een schaduwrijk uitzicht door het bladerdak van druivenranken. Buiten zat niemand, het was nog wat vroeg voor de lunch dachten we, maar nee, binnen zaten al wat ouden van dagen te eten. Toen hadden de alarmbellen al moeten gaan rinkelen. Ik liep naar binnen en de gezellig kletsende groep collega’s in de open keuken zagen mij. Ik kreeg een verstoord en hautain knikje toegeworpen waarna ik weer naar buiten hobbelde in afwachting van wat komen ging. Na zeven minuten, wat lang is als je dorstig bent, was er nog niemand langs geweest om te vragen wat we wilden drinken of om de menukaart te brengen. Dus ik weer naar binnen en begon over eten tegen de mensen die nog steeds gezellig in de keuken kletsend naar mij keken. Ja, mangiare kon, maar wel binnen, werd mij te verstaan gegeven. Ik pakte vervolgens twee menukaarten die op een gedekt tafeltje lagen om er mee naar buiten te lopen zodat we die daar konden bekijken. Foutje! Een vrouwtje van een jaar of dertig kwam naar me toe gesneld en pakte de menukaarten af, nou eigenlijk trok ze de menukaarten bitsig uit mijn handen en legde die op exact dezelfde plek terug waar ik ze vandaan gepakt had. Met veel gevoel voor precisie legde ze de menukaarten tot op de millimeter precies terug. Ze keek me streng aan en zei dat er binnen gegeten moest worden en niet buiten. De zin werd nog net niet afgesloten met een ferm basta, maar ik weet zeker dat ze het wel dacht.
Wel alle spaghettistengels bij elkaar dacht ik, bekijk het ff. Nou spreekt Miekel Italiaans zoals Manuel uit Fawlty Towers Engels praat, maar ik geloof dat ze toch begrepen hebben dat wij elders gingen mangiare. Wij gingen alsnog naar Ristorante Beppe waar we heerlijk gegeten hebben om vervolgens onze tocht te hervatten.
Marco de huiseigenaar heette ons welkom, gaf wat tips en vetrok. Tijd om onderuit te zakken.
Eenmaal op ons balkon gezeten met een fantastisch uitzicht op de bergen en in de verte de zee, was het al weer snel gedaan met de rust. Een groot wespenbeest zoemde om ons heen. En niet zo maar groot, maar flink groot. Neem een Nederlands formaat in gedachten maar dan in het kwadraat. Maatje Domino mus eigenlijk. Hij krijgt daardoor voor sommige misschien een lobbesachtige uitstraling, maar ik weet wel beter. Meerdere malen door een wesp gestoken gaat zeker bij zo’n formaat wesp bij Miekel alarmfase 1 in werking en staat alles op scherp. Ik vind namelijk dat je ten allen tijde alert moet zijn op onraad. Dat kan je uiteindelijk een hoop ellende besparen. Dus...de vliegenmepper was meegegaan op vakantie en deed heel effectief waar hij voor gemaakt was....hij mepte de reuzenwesp in 1 slag (okay, een paar slagen) morsdood. Groot of klein, het blijft een verpletterend effect!
Maar wat uiteindelijk de meeste indruk heeft gemaakt van de hele vakantie is dat wij de duivel in eigen persoon hebben gezien. Werkelijk! Een jonge man van ongeveer dertig jaar. Gitzwart keurig gekamd haar, er zat werkelijk geen haartje verkeerd. Een net zo keurig gekamd snorretje met ringbaard. Felle ogen in een zeer scherp getekend gelaat. De neus smal en de lippen streng. Maar die lach, oh die valse innemende lach. In zijn zwarte lange jas (zoals Fernandel die droeg!), met knoopjes tot op de grond, en voorzien van een wit boordje was hij werkelijk de verpersoonlijking van de duivel. Zelfverzekerd, zich bewust van zijn macht, paradeerde deze jonge pastoor door het dorp, zijn onderdanen een veelzeggende glimlach toewerpend. Wee je gebeente als ik je zondag niet zie in de kerk. Dit is een type dat zich door machtsspelletjes over een paar jaar een plek weet te verwerven in de Curie, de politieke tak van het Vaticaan. Dit wordt er een met een prachtige carrière voor zich. Volgens de maatstaven kan hij knap genoemd worden, maar zijn geest is verdorven. Een inquisitiekop die zo, zonder blikken of blozen, mensen ter dood zou kunnen veroordelen. Hij had een mooie rol kunnen spelen in Umberto Eco’s In de naam van de roos. Maar ook een Hollywood regisseur die op zoek is naar iemand die de rol van de duivel kan spelen, moet naar Italië afreizen. Dat het nog bestaat! Dat zo’n jonge vent zich hiermee inlaat. Tja, Italië is natuurlijk nog zo katholiek als de pest, maar tjonge jonge, moeders hou uw zoontjes ver van het misdienaarschap af, want het blijft niet bij kaarsen uitblazen!