Fases. Door Miekel

Het was een slopend weekend voor Miekel & Co. Wel leuk hoor, maar vermoeiend.
Het ene moment liep ik mijn schoenzolen stuk in de Amsterdamse Jordaan en werd ik aldaar zowaar bijna van mijn sokken gereden door een Tuk Tuk! Jawel, een Tuk Tuk. En nog diezelfde avond zaten we in het Dommelsche op een housewarming party. Het kan verkeren.
Nu heb ik reeds in 1989 in een echte Tuk Tuk door Bangkok gescheurd. Met ware doodsverachting namen wij, vier grote westerlingen, plaats in de op kleine Thaaitjes gebouwde Tuk Tuk. Ramsvol zat ie en de motor rookte flink door de krachtsinspanning die het moest leveren. Bangkok was toch al verstikkend heet, dus die extra dampen deden ons nagenoeg niks meer. Het droeg alleen maar meer bij aan het echt doorleven van het Thaise bestaan. Als rugzaktoerist is dat namelijk het ultieme. Je stort je tussen de locals en doorleeft het land. Je reist met openbaar vervoer, eet de lokale (heerlijke) hap en slaapt in kleine pensionnetjes. De racekak en de kakkerlakken krijg je er gratis bij. Het is afzien, toegegeven, maar zelfs op je meest ellendige moment weet je direct dat het later een van de mooiste reisverhalen oplevert, die je nog vaak kan vertellen. Wel steeds tegen nieuwe vrienden en bekenden anders wordt het alsnog afgezaagd. Maar goed, in 1989 reisden dus nog geen hordes toeristen naar het wonderschone Thailand. Het was nog onbedorven en puur. Maar niets blijft zoals het is. Ook dat werd dit weekend duidelijk.
Zaterdag en zondag gaven mij een mooi beeld van hoe de diverse mensen in je omgeving laveren door het leven. Sommige nog jong en vol verwachtingen. Andere met juist weer een illusie armer. Stappen die gezet worden zijn soms goed doordacht of worden genomen uit noodzaak. Niet iedereen heeft daar altijd een keuze in. Toch vind ik het wel mooi om te zien hoe mensen beslissingen nemen die, hoewel ze het niet altijd ten volle beseffen of waarvan ze de gevolgen niet helemaal van kunnen overzien, behoorlijk ingrijpend kunnen zijn. Het ouderlijk huis verlaten. Op kamers gaan. Voor het eerst gaan samenwonen. Je begint ergens aan met de beste bedoelingen en dat kan goed of verkeerd uitpakken. Soms moeten verwachtingen bijgesteld worden doordat het leven samen niet loopt zoals het zou moeten lopen. Relaties houden op te bestaan.
Wij hadden een afscheidsborrel op zondag. Het huis waar ‘een stel’ dertig jaar gewoond had is verkocht en de stap om te verhuizen naar een kleinere woning is gezet. Lekker dichtbij de kinderen en kleinkinderen. Een mix van buurtbewoners was aanwezig. Verschillende van hen wonen, net als de afvalligen, al dertig jaar in de buurt. Je ziet, als redelijke nieuwkomer, dat er een basis is gelegd in al die jaren waarin ze bijna gelijktijdig hun huizen gebouwd hebben, waar hun kinderen met elkaar gespeeld hebben, ouder werden en met eerste verkeringen aan kwamen zetten, die ook allemaal wel een keer moesten blijven slapen. De buurtkinderen trouwden en de eerste kleinkinderen kwamen. Volop medeleven als er eens iets niet loopt zoals gehoopt. En nu? Kleinzonen van twaalf jaar die een kop groter zijn dan oma, die daar overigens breed lachend van staat te genieten. Nieuwe stappen worden gezet. Buurten veranderen of je wilt of niet.
En het is altijd maar weer afwachten wie de nieuwe buren zijn. Saskia Noort heeft er zelfs een thriller over geschreven. Soms valt het mee, soms valt het tegen. Ze zeggen altijd: ‘Vrienden kun je kiezen, familie niet’, maar dat geldt eigenlijk ook voor buren. Je gaat ergens wonen en je weet totaal niet of het wel zal klikken. En natuurlijk, je bent niet met je buren getrouwd, maar het is toch wel erg leuk en fijn als je je een beetje geborgen voelt in je buurt. Dat het mensen van dezelfde bloedgroep zijn, zal ik maar zeggen. Dat als er stront aan de knikker is de hulptroepen paraat staan. Ben je op vakantie dat iemand je huis in de gaten houdt, en vooruit, ook meteen even je planten water geeft. Is er iets te vieren dat de drank dan rijkelijk vloeit en er lekkere hapjes in overvloed zijn. En als er verdriet is, dat er medeleven is, ook al zijn er soms zaken waarbij je niet altijd direct kunt helpen. Dat gevoel heb ik zondagmiddag gekregen en daar heb ik toch stiekempjes van staan te genieten. Natuurlijk onder het genot van een glas wijn, maar toch nuchter genoeg om de verschillende levensfases te registreren. Dat is een van de mooie dingen van ouder worden. Het herkennen van fases omdat je ze zelf al doorlopen hebt en tegelijkertijd nog vol verwachting uit kunnen kijken naar wat de volgende fase je zal brengen. Ik weet het, het klinkt on-miekels braaf, mag het voor een keer? Braak!!