Druif. Door Miekel

Oké, ik geef het toe. Ik ben een vrij ongeduldig typetje. Het is in de loop der jaren en dus met het stijgen van mijn leeftijd wel wat verbeterd, maar de aard van het beestje is toch ietwat heftig. Dus wat ik in mijn kop heb, heb ik niet in mijn kont, zoals dat zo plastisch heet.
Zo hebben wij een druif in de tuin. Werkelijk prachtig door de vorige eigenaren van ons huis aangeplant en zodanig, met het groeien van de struik en diverse takken, gedrapeerd dat het werkelijk een mooi vol bladerdak heeft opgeleverd. Zo’n bladerdak waar veel mensen een moord voor zouden doen om dat in hun tuin te hebben. In het buitenland ga je er zelfs speciaal voor naar op zoek. Een lommerrijke plek om heerlijk in de natuurlijke schaduw te genieten van een goed glas wijn en een lekker kaasje. Ik noem maar iets hè!
Ja, dat zouden wij hier ook moeten kunnen doen in onze eigen achtertuin. Maar nee hoor, in plaats daarvan sta ik om de haverklap die takken te snoeien. Ik sjouw om de haverklap een volle cliko richting straat. Zo vol van die druif dat de rest van het tuinafval er weer niet bij kan, waardoor ik noodgedwongen ‘the night before’ de ophaaldag, de buurt afschuim naar lege of halfvolle groenbakken. Maar goed dat hier het systeem van betalen per gewicht nog niet ingevoerd is, want dan gaat dat lenen van de bakken van de buren natuurlijk ook niet meer. En dan hebben we het nog niet over het vroegtijdig afknippen van alle druiventrossen, want ze laten rijpen om ze daarna op te smikkelen is er niet bij.
Ten eerste hou ik niet van pitjes in druiven. U begrijpt het al, ik koop dus bij de supermarkt pitloze druiven. Wel net zo makkelijk. Ten tweede, mochten ze al de kans krijgen tot rijpen dan vallen die rijpe krengen op mijn tuinmeubilair en tafel. Die staan natuurlijk pal onder mijn druivenbladerdak, want het zit immers toch zo gezellig. Ja, heel fijn met die paarse geplette druiven op de zittingen.
Ik zeg met name, als ze al de kans krijgen, want die krijgen ze bijna niet, omdat wij door die ‘prachtige’ druif hier werkelijk een invasie aan vogels hebben, waar Afred Hitchcock jaloers op geweest zou zijn toen hij ooit op zoek moest naar ‘figuranten’ voor zijn ‘Birds’.
En die vogels en zeker die rotduiven, schijten dus de hele boel onder. Buiten zitten onder een natuurlijk romantisch bladerdak? Vergeet het maar! Je bent eerst een half uur bezig om overal het schijt vanaf te soppen. Dan moeten de gevlochten stoelen weer drogen, want anders heb je een natte broek en tegen die tijd is de zon weer weg, want die heeft verrekte weinig geschenen deze zomer. Hoezo global warming? Duuh!
Ook houdt het bladerdak veel licht tegen zodat wij binnen vaak het gevoel hebben tegen een zonsverduistering aan te zitten kijken en daar wordt een mens ook niet vrolijk van.
In ieder geval, Miekel is het nu spuugzat. Het kreng gaat eraan. Niet helemaal, gebiedt de eerlijkheid te zeggen. Op de drie beginpunten laten we de stammen en een klein, ietsie pietse, echt heel pietepeuterig bladerdakje staan, alleen voor het gevoel dat het zo mooi had kunnen zijn en omdat Henk, de vorige bewoner, het met zo veel liefde heeft geplant en gecultiveerd tot wat het nu is. Een walhalla voor vogels. Sorry Henk!
Deze week gaat het gebeuren. De clicko van de buren hebben we te leen, dus daar moeten we misbruik van maken. ‘Eigenlijk’, zei mijn partnerlief, ‘moeten we dat pas eind september doen, dan is hij uitgebloeid’. Maar de natuur helpt een handje mee. Liep moedertje natuur in het voorjaar al een maand voorruit, dat stramien houdt ze vast voor het najaar, dus dat ding moet er vandaag nog aan geloven. Raus damit! Ik heb het er helemaal mee gehad. Het zal waarschijnlijk weken duren voordat we de zooi in de groenbakken weggewerkt hebben, maar de voldoening zal groot zijn.
Een van bamboe gevlochten dak is ook mooi om onder te zitten. Een paar rollen prikkeldraad met 220 volt stroom erover heen zodat die rotduiven, die altijd op een ander zitten en niet bij hun eigen duivenmelker, vet geroosterd worden. Zal dat smaken duivensoep?
Ik ga vandaag nog even een bakje pitloze druiven kopen om alvast in de stemming te komen.