Tante Sjaan. Door Miekel

Het klinkt raar, maar ik weet dat meerdere mensen deze ervaring delen, namelijk dat begrafenissen of crematies van oudere tantes of ooms vaak een soort reünies zijn. Neven en nichten die je dikwijls jaren niet gezien hebt kom je weer tegen. De nog resterende ooms en tantes zie je bij dit soort gelegenheden ook weer.
De aangelegenheid is natuurlijk triest, maar het voelt altijd wel goed om je familieleden na lange tijd weer eens te zien. Het brengt het verleden terug. De goede jeugdherinneringen.
Zo hebben wij vorige week tante Sjaan moeten laten gaan. Ze was negenenzeventig maar toch, ze stond nog midden in het leven. Totdat maagkanker haar te pakken kreeg en binnen vijf maanden was het gebeurd. Onderweg in de auto kwamen natuurlijk de herinneringen en aangezien die herinneringen heel plezierig waren zat ik dan ook met een grote smile op mijn gezicht voor me uit te staren op zoek naar de juiste weg.
Goh, die tante Sjaan. Zo gek als een deur en ik bedoel dit niet oneerbiedig. De familie van mijn moederskant is nogal opgeruimd van aard en tante Sjaan spande wel de kroon. Oh oh oh, wat hebben wij met haar gelachen. Tranen over de wangen en een natte panty!
Tante Sjaan was een vrouw die altijd vrolijk was. Ze zal ongetwijfeld haar momenten gehad hebben, maar ik ben daar nooit getuige van geweest. Altijd vrolijk, altijd opgeruimd, optimistisch van aard en heel gastvrij.
Voor zo ver ik me kan herinneren hebben ze altijd in het zelfde huis gewoond, waar ze met haar man drie kinderen groot bracht. Twee zonen en een dochter. En hoewel het huis niet ruim genoemd kon worden was het altijd groot genoeg om alle vrienden en vriendinnen van hun kinderen te ontvangen. Het was het huis van de zoete inval. Alles kon en alles mocht. Als ze maar plezier hadden. Daar op bezoek komen of de logeerpartijen voelden altijd als een
warm bad.
Uren achter elkaar speelden wij het pik-spel. Een familiespel dat alleen, u begrijpt het al, binnen de familie bekend was. Zo was dat en zo is het denk ik nu nog.
Tante Sjaan kwam uit een gezin van dertien kinderen en was nummertje acht. Heel veel zussen en een paar broers. Toen iedereen in de kleine kinderen zat werden de verjaardagen niet bijgehouden. Later namen de zussen één maal per maand een snipperdag en gingen dan bij een zus op bezoek wiens beurt het was om ‘die gillende keukenmeiden’ te ontvangen. Want dat is wat ik me nog héééél helder herinner. Als kind keken wij ernaar uit als ‘ons moeder’ aan de beurt was om haar snipperende zussen te herbergen. Het gegier en gebrul als de zussen bij elkaar waren. Buikpijn van het lachen. Geen speld tussen te krijgen. Half afgemaakte zinnen maar genoeg om iedereen weer in lachen te doen uitbarsten. Toen mijn kinderen aan me vroegen wie tante Sjaan was, kon ik slechts zeggen dat het een hele gekke tante was die altijd grapjes maakte en altijd lachte. Het is moeilijk over te brengen omdat het mijn herinneringen zijn. En natuurlijk was ze ook meer dan alleen maar dat.
Tijdens de crematieplechtigheid kreeg ze het weer voor elkaar om me aan het lachen te krijgen. Na ‘Het dorp’ van Wim Sonneveld, werd de songfestivalversie van De Regenboog van Paul de Leeuw gedraaid. Het was stil in de ruimte. Een groot contrast met het uitbundige lied dat gedraaid werd. Bij mij begon het te kriebelen. Ik zag haar liggen en hoorde haar denken: ‘Wat een dooie boel hier’ en ‘Hatsiekadee, komt er nog wat van.’ Altijd als ze haar grap of uitspraak kracht bij wilde zetten maakte ze een bepaalde beweging met haar arm en gebalde vuist. Zo van.....daar gaat ie nog een keer.
Na Paul de Leeuw volgde Frans Bauer met een aanstekelijk nummer en begreep ik helemaal haar bedoeling. Vanuit haar kist hield ze de sfeer er alsnog in. Ik moest er even om grinniken, met tranen in mijn ogen van ontroering en ik zag dat een paar nichtjes en een zus van me precies hetzelfde voelden. Over leuke tantes en ooms heb ik nooit te klagen gehad, maar tante Sjaan spande de kroon. Het unieke mens is heen gegaan en haar man, kinderen en kleinkinderen zullen het zonder haar moeten doen. Wat blijft zijn de onschatbare herinneringen die levendig worden gehouden door alle mooie verhalen die over haar verteld zullen worden. Ze heeft lang genoeg geleefd om heel veel over haar te kunnen vertellen.
Deze eerste Kerst en Oud & Nieuw zullen vreemd zijn zonder haar. En zo zijn er meer mensen voor wie de Kerst en de jaarwisseling pijnlijk zullen zijn. Iedereen die haar partner, kind of ander geliefd persoon moet missen, om wat voor reden dan ook, wenst Miekel veel sterkte toe. Hou de herinnering levend dan zijn ze toch nog in je midden.